Een voorproefje op de Ghanese cultuur
Door: lidebo88
Blijf op de hoogte en volg Linda
16 Januari 2012 | Nederland, Groningen
Het is zover! Nadat ik vorige maand al enthousiast was over mijn reis naar Tukkerland, kan ik nu melden dat ik daadwerkelijk Ghana ook in kan komen! Althans, ik heb mijn visum, met mijn geluk word ik eerst vastgehouden op het vliegveld in Accra… Ik heb er geen twijfel over dat volgende maand bij het in- en uitchecken op de vliegvelden alle apparatuur van de douane gaat piepen zodra ik langs loop. Wordt vervolgd... Maar goed, ik dwaal af, het visum is aangevraagd, goedgekeurd en ontvangen!
Één en al avontuur weer en ik ben nog niet eens echt onderweg naar Ghana. Laat ik bij het begin beginnen. Wanneer je iets over Ghana leest, dan lees je dat de bevolking enorm vriendelijk is en gastvrij. Wie Ghana wil ervaren, moet de Ghanezen ervaren. En ik heb wat ervaren op de ambassade op de bewuste dinsdag vorige week. De dag begon al goed met een reis om 06.07 uur en uiteraard een lekker kopje koffie op het station. Na een wereldreis in Nederland van enkele uren kwam ik aan te Den Haag. Na eerst tien minuten te hebben gedaan over het vinden van de juiste stationsuitgang, heb ik ruim een half uur rondgedwaald in Den Haag en ben ik uiteindelijk (per ongeluk) bij de ambassade aangekomen. Google Maps gaf ‘maar’ een kwartiertje looptijd aan, ik laat het aan de lezer over om te beslissen of Maps het mis had of dat mijn oriëntatievermogen niet naar behoren functioneert.
Keurig op tijd stond ik voor de dichte deur bij de ambassade. Op grote witte papieren werd aangegeven dat de ambassade pas vanaf 10 uur visumaanvragen in behandeling zou nemen en dat men de deur absoluut niet mag aanraken… Zonder de deur aan te raken drukte ik inmiddels lichtelijk zenuwachtig op de bel. En er gebeurde niks. Vervolgens komt er een man naast me staan, drukt op de juiste knop en de elektrische deur gaat open. Vervolgens worden we zeer vriendelijk ontvangen: Ik: ‘Good morning!’
Ghanese meneer: Knikt. .’ Why are you here?!’
Ik: ‘I’m here to apply for a visa’
Ghanese meneer: ‘Do have this?! (Houdt formulieren omhoog)
Ik: ‘Yes, I do have those’
Ghanese meneer wijst naar een deur …
Afijn, ochtendhumeurtje kan altijd voorkomen dacht ik nog. In de wachtkamer, waar ze ons al wilden laten wennen aan Ghanese temperaturen, heb ik vervolgens ruim twee uur gezeten, voordat ze eindelijk de eerste persoon hielpen. Om de tien minuten kwam er een andere man in de wachtkamer, blafte wat commando’s, propte een andere dvd in de speler, blafte nog een keer en ging weer weg. Dat was de wachtkamer… De uiteindelijke overhoring, pardon behandeling, van mijn visumaanvraag, was net een scène uit een oude detectivefilm. In een klein, warm donker kamertje werd ik door een andere Ghanese meneer uitgehoord over mijn plannen. Ik miste nog net de lamp die zo in je gezicht wordt geschenen bij dergelijke overhoringen en de druppende kraan op de achtergrond. Na vijf minuten ondervragen werd ik verzocht om op de andere stoel aan de tafel te gaan zitten, om vanaf die plek vervolgens geld te overhandigen aan een Ghanese mevrouw, terwijl de Ghanese meneer al een ander slachtoffer naar binnen liet komen en direct vragen begon te spuwen. Met als gevolg dat ik de mevrouw totaal niet kon verstaan. Uiteindelijk vertelde ze mij dat ik maar een half uurtje hoefde te wachten voor mijn visum en maar anderhalf uur later had ik mijn visum.
Het moge duidelijk zijn dat ik met mijn visumavontuur het aspect ‘ruim omgaan met tijd’ van de Ghanese cultuur al lichtelijk heb ervaren. Toch alvast een voorproefje op volgende maand :)
Één en al avontuur weer en ik ben nog niet eens echt onderweg naar Ghana. Laat ik bij het begin beginnen. Wanneer je iets over Ghana leest, dan lees je dat de bevolking enorm vriendelijk is en gastvrij. Wie Ghana wil ervaren, moet de Ghanezen ervaren. En ik heb wat ervaren op de ambassade op de bewuste dinsdag vorige week. De dag begon al goed met een reis om 06.07 uur en uiteraard een lekker kopje koffie op het station. Na een wereldreis in Nederland van enkele uren kwam ik aan te Den Haag. Na eerst tien minuten te hebben gedaan over het vinden van de juiste stationsuitgang, heb ik ruim een half uur rondgedwaald in Den Haag en ben ik uiteindelijk (per ongeluk) bij de ambassade aangekomen. Google Maps gaf ‘maar’ een kwartiertje looptijd aan, ik laat het aan de lezer over om te beslissen of Maps het mis had of dat mijn oriëntatievermogen niet naar behoren functioneert.
Keurig op tijd stond ik voor de dichte deur bij de ambassade. Op grote witte papieren werd aangegeven dat de ambassade pas vanaf 10 uur visumaanvragen in behandeling zou nemen en dat men de deur absoluut niet mag aanraken… Zonder de deur aan te raken drukte ik inmiddels lichtelijk zenuwachtig op de bel. En er gebeurde niks. Vervolgens komt er een man naast me staan, drukt op de juiste knop en de elektrische deur gaat open. Vervolgens worden we zeer vriendelijk ontvangen: Ik: ‘Good morning!’
Ghanese meneer: Knikt. .’ Why are you here?!’
Ik: ‘I’m here to apply for a visa’
Ghanese meneer: ‘Do have this?! (Houdt formulieren omhoog)
Ik: ‘Yes, I do have those’
Ghanese meneer wijst naar een deur …
Afijn, ochtendhumeurtje kan altijd voorkomen dacht ik nog. In de wachtkamer, waar ze ons al wilden laten wennen aan Ghanese temperaturen, heb ik vervolgens ruim twee uur gezeten, voordat ze eindelijk de eerste persoon hielpen. Om de tien minuten kwam er een andere man in de wachtkamer, blafte wat commando’s, propte een andere dvd in de speler, blafte nog een keer en ging weer weg. Dat was de wachtkamer… De uiteindelijke overhoring, pardon behandeling, van mijn visumaanvraag, was net een scène uit een oude detectivefilm. In een klein, warm donker kamertje werd ik door een andere Ghanese meneer uitgehoord over mijn plannen. Ik miste nog net de lamp die zo in je gezicht wordt geschenen bij dergelijke overhoringen en de druppende kraan op de achtergrond. Na vijf minuten ondervragen werd ik verzocht om op de andere stoel aan de tafel te gaan zitten, om vanaf die plek vervolgens geld te overhandigen aan een Ghanese mevrouw, terwijl de Ghanese meneer al een ander slachtoffer naar binnen liet komen en direct vragen begon te spuwen. Met als gevolg dat ik de mevrouw totaal niet kon verstaan. Uiteindelijk vertelde ze mij dat ik maar een half uurtje hoefde te wachten voor mijn visum en maar anderhalf uur later had ik mijn visum.
Het moge duidelijk zijn dat ik met mijn visumavontuur het aspect ‘ruim omgaan met tijd’ van de Ghanese cultuur al lichtelijk heb ervaren. Toch alvast een voorproefje op volgende maand :)
-
16 Januari 2012 - 20:54
Pake:
Het motto van deze eerste Ghanese ontmoeting luidt dus: alleen de aanhouder - die de tijd heeft! - wint. Blijkbaar zijn de Ghanezen vreselijk aardig en charmant, als je maar niet op de tijd hoeft te letten. Ik vroeg me nog even af: zou het ook enig effect hebben wanneer je - in welke taal dan ook - ook even "blaft": eisen stelt of wensen uit? Dat scheelt allicht dan wat in wachttijd!.
Maar je hebt kennelijk de tijd gehad er een mooi en spannend rapport van te maken. Dat belooft veel goed voor de toekomst!.
Wij volgen je toekomstige rapportages gespannen en op de voet, daar kun je van op aan! Groetjes uit het Friese, Elianne's Pake. -
16 Januari 2012 - 20:54
Miranda:
Hopelijk is dit geen familie van jouw gastgezin! ;) -
16 Januari 2012 - 22:16
Robert-Jan:
Naar aanleiding van dit eerste verslag heb ik, omdat ik te lui ben om een heel verhaal uit te tikken, een korte lijst met opmerkingen over je avontuur samengesteld:
(1) Ja, waarschijnlijk gaat alle apparatuur op het vliegveld af als jij door de poortjes moet...
(2) Jemig, 6:07 uur is vroeg...maar gelukkig was er koffie!
(3) ...Je oriëntatievermogen functioneert toch nooit naar behoren?
(4) Waarom mocht je de deur van de ambassade niet aanraken?
(5) Wat was donkerder, de Ghanese ondervrager of de kamer waarin je vastgehouden werd?
(6) Zat je bij de 'behandeling' van je visumaanvraag wel vastgeketend aan de stoel?
Groetjes! :P -
17 Januari 2012 - 08:33
Vera:
Haha, dat klinkt bekend zeg! Jij had tenminste nog een dvd die je kon kijken en je hoefde maar 1,5 uur te wachten op je visum i.p.v. 2 maanden... ;) -
17 Januari 2012 - 08:55
Cynthia:
Heey meid, toch stoer dat je rustig je tijd hebt uitgezeten... dat ze jouniet hebben opgesloten met al jou geluk en ondervragingen...
Maar meid, ik hoop echt voor je dat jij in ghana zelf een splended tijd haat hebben en probeer niet alleen te doen wat juist is he!!! Ga ook eens leuke dingen doen op een vrije dag (als je die hebt) Ga bungeejumpen, parachutespringen of weet ik het wat, doe een safari maar ga niet alleen maar doen wat je in jou ogen "moet" doen. DEAL?!?!?!?????
En wanneer je een keer in een moeilijke situatie gaat komen dan heb je niet alleen Elianne he met een luisterend oor..... -
27 Januari 2012 - 18:30
Willemien:
leuke foto!!!! -
29 Januari 2012 - 11:48
Henk Bloem:
Hoi Linda...ben mij inmiddels al een beetje aan het informeren over Ghana. Dit land is 7.5 keer zo groot als NL...Dus is het goed te doen met onze cuore om je te bezoeken..haha...alleen hoe komt de cuore in Ghana? een afstand van bijna 7 duizend kilometer...
Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
