Baywatch, Pebbles, Bingo en Loco

Deze opsomming van rare woorden lijkt wellicht uit de lucht gegrepen, maar niets is minder waar. Het staat wel degelijk garant voor de afgelopen weken in Ghana. Na het schrijven van mijn laatste blog over het overwinnen van moeilijke momenten en bereiken van de sterren, heb ik waarschijnlijk de goden uitgedaagd om mij nog enkele vervelende momenten in Ghana te bezorgen. Maar wees gerust, ik blijf bij mijn Latijnse lijfspreuk: Per aspera ad astra. Desalniettemin wil ik jullie een beschrijving van enkele gebeurtenissen niet onthouden.

Het begon allemaal toen Buiske mij had verlaten hier in het gastgezin om te reizen met haar ouders en een vriendin, die helemaal uit Nederland op bezoek waren gekomen. Een andere vrijwilliger, Ina, heeft mij direct op sleeptouw genomen de volgende dag naar het bijgelegen strand in Winneba. Na een heerlijke relaxte dag op het strand, enkel maar vier keer lastig gevallen door Ghanese mannetjes, kwam Juda er aangestrompeld. Juda is een Canadese Ghanees, die wij enkele weken geleden hebben ontmoet. Men werpt één blik op hem en denkt Bob Marley. Onze eigen Canadese Ghanese Bob had die dag iets te diep in het glaasje gekeken en iets teveel verboden middelen geïnhaleerd, dus hij was niet zo vriendelijk als anders. Ina en ik kwamen maar niet van hem af en om weer een scene te voorkomen waar Linda tekeer gaat tegen een iets te opdringerige Ghanees zijn we maar vroegtijdig naar huis gegaan. Maar allebei met een mooi kleurtje en een beetje bijgekomen. Vol goede moed trokken wij de volgende dag weer naar het strand, maar ditmaal naar een ander strand in Winneba om onze coffeeshop-liefhebber even te ontwijken. Ook hier werden Ina en ik regelmatig door de wanhopige Ghanese kerels lastig gevallen, ook hier heeft Linda weer zeer feministische uitspraken richting de Ghanese mannen geschreeuwd, maar toch kon het ons dagje niet verpesten. Maar voor mij was het dagje toch wel geruïneerd toen ik in volle sprint achter een kind aan mijn eigen versie van Baywatch moest uitvoeren. Het kleine Ghanese pubertje vond het nodig om mijn mp3-speler te jatten. Hij wist echter niet dat je aan mij dan een verkeerde hebt, want in een verbazingwekkend tempo kwam ik van mijn handdoekje af en al schreeuwend rende ik achter hem aan. Na een gelukkig redelijk korte sprint gooide hij de handdoek in de ring of de Ghanese versie, gooide hij mijn mp3-speler in het zand. Eind goed al goed, maar nog even een kritische noot. Wanneer men weer eens een shot van Baywatch voorbij ziet komen, kijk dan met wat meer respect en waardering. Het is echt geen pretje om in je zwemuitrusting over het strand te rennen....

Nog één kleine strand-anekdote, enkele dagen later toen Ina en ik weer op het strand lagen, nu in het bijzijn van nog drie andere vrijwilligers, is het iemand toch gelukt om mijn portemonnee te ontfutselen uit mijn broekzak..... Gelukkig maar 10 cedi, ongeveer 4,5 euro, maar het gaat om het idee.. Ik begin er langzaam aan te twijfelen of er een of andere kracht van hoger af mij hints geeft om niet meer naar het strand te gaan, die ik als koppige en nukkige Groninger uiteraard negeer. De oplossing van Ina en mij: Pebbles! Soms heb je in een vreemd land waar dan niet alles even lekker loopt troostvoer nodig en wij hebben inmiddels het ideale troostvoer gevonden. De Pebbles zijn enorm grote M&M's in ook enorm grote verpakkingen, die je ook weer in een verbazingwekkend tempo hier kan opeten. Heerlijk! Het is dat je niet zoveel kan meenemen terug naar Nederland, anders had ik wel even een koffer vol Pebbles ingecheckt....helaas...

Met al deze strandverhalen hoor ik hier zelfs in Ghana de vraag opkomen of ik nog wel aan vrijwilligerswerk doe en het antwoord hierop is jazeker. Maar de scholen nemen het niet zo nauw met voldoende dagen op school en zo heb je hier dus ook een meivakantie van een maand lang. Dit betekende voor mij (en Ina) in de ochtend lekker naar het weeshuis en in de middag heerlijk vrijwillig naar het strand. Waar de kinderen op schooldagen nooit mogen spelen in het weeshuis, mochten ze gelukkig in de vakantie wel spelen. Dus vertrokken Ina en ik regelmatig met allerlei knutseltroep naar het weeshuis om even lekker creatief te kliederen, maar helaas is het concentratievermogen van de kinderen hier niet zo groot. Dus na een klein half uurtje met lijm kliederen, hadden de meeste kinderen het wel weer gezien en wilden ze liever hun favoriete spelletje doen: Met legoblokjes een sjoelachtig spel spelen... Daar kan geen enkel kleurblok van de Zeeman tegen op! Maar enkele dagen later hadden Ina en ik de oplossing! Dit keer geen Pebbles, maar Bingo! Op afgescheurde papiertjes maakten wij heel creatief bingokaarten en uit een plastic zakje haalden wij vervolgens de nummertjes. Zelfs de kleinste ukkepuk hier, Francis, heeft uren achter elkaar Bingo gespeeld, wat je kan opvatten als bij Linda op schoot zitten en op aanwijzingen een nummer door krassen. Maar jong en oud deed mee en zodra een nieuwe dag was aangebroken op het weeshuis werden Ina en ik belaagd door springende kinderen die schreeuwden om Bingo. Dit kan misschien ook te maken hebben met de prijzen. Jaja, dames en heren, zelfs hier integreren we prijzen bij de Bingo. Uiteraard krijg je hier bij de volle kaart geen muziekinstallatie, maar een gummetje in de vorm van een dobbelsteen in vijf verschillende kleuren. En blij dat ze hier mee waren! De glimlach was groter dan bij de gemiddelde Nederlander die in de camping-kantine een muziekinstallatie mag ontvangen.

Gelukkig kon ik Buiske al snel weer verblijden met het nieuws dat we de kinderen heel lang kunnen vermaken met Bingo toen haar reis met haar ouders en vriendin alweer, helaas voor hen, voorbij was. Met de terugkomst van Buiske verdween mijn ongeluk ook weer, maar helaas had Buiske niet zoveel geluk. Buiske voelde zich al een tijdje niet lekker en dit resulteerde uiteindelijk in een nachtje ziekenhuis. We zijn inmiddels bekende gezichten bij het ziekenhuis, het hoort er helaas bij bij zo'n reis naar verre oorden. Het blijft iedere keer verbazingwekkend hoe het daar is. De eerste hulp is een kamer in een dergelijke staat dat ik kan zeggen dat ik mij in betere voetbalkleedkamers heb omgekleed...

In ieder geval toen Buiske zich gelukkig weer wat beter voelde hebben de welbekende Loco mee naar school genomen. In de enorme stapel gedoneerde spullen die Buiske's ouders hadden meegenomen, zaten ook enkele doosjes Loco. We hebben het met enkele leerlingen uit mijn klas geprobeerd en met succes! In de clinic van de school hadden we wat leerlingen uit mijn klas geplukt en hen de moeilijke sommen van groep 4 en lager voorgelegd... Een enkeling was de sommen snel meester, maar de meeste kinderen hadden er toch wel moeite mee. Dan moet je als juf een enorm beroep doen op je geduld, wanneer de simpelste sommetjes niet uitgerekend kunnen worden. Maar het getalbegrip zit er hier nu eenmaal niet in en al helemaal niet bij mijn leerlingen uit Class 5, oftewel in Nederland groep 7. Maar het mocht de pret niet drukken, de leerlingen stonden te drammen voor de deur om ook het spel te mogen spelen. We zijn de hele dag bezig geweest en nog steeds niet zijn alle leerlingen aan de beurt geweest. Wie weet kunnen we ook een keer Bingo proberen op school, het zal vast een verademing zijn na alleen maar het klassikale les en met de altijd dreigende stok..

De tijd gaat hier ontzettend snel, ik zit al over de helft van mijn tijd hier in Ghana. De komende tijd zal ook wel weer heel snel voorbij gaan, aangezien we druk bezig zijn met het ICT-project. Ze zijn bijna klaar met het lokaaltje verbouwen. Dit betekent dat Buiske en ik snel de kwasten kunnen oppakken om het lokaaltje te verrijken met een likje verf. En daarna de uitdaging om de kinderen met het fenomeen computer te laten kennis maken. Laten we maar beginnen met de aan- en uitknop en simpele feitjes zoals de computers kunnen niet zo goed tegen water... Deze nieuwe kennis is waarschijnlijk een verrijking voor zowel de leerlingen als de leraren..