De kerk, baby's en verbrande handen
Door: lidebo88
Blijf op de hoogte en volg Linda
02 Maart 2012 | Ghana, Kumasi
Op deze prachtige vrijdagmiddag probeer ik weer eens onder woorden te brengen wat ik hier allemaal beleef. Vorige keer eindigde ik met een cliffhanger, dus bij deze het vervolg, ik hoop dat het niet teleurstelt.
Allereerst mijn komst in het gastgezin. Dat staat onder leiding van Mama Therese, ook wel Nana voor al het minderjarig gespuis. Mama Therese kun je het beste omschrijven als een machtige gorilla vrouwtje, pardon vrouw. Ze is een beste Ghanese dame, is de hele dag bezig met koken, zit op lage krukjes en om haar heen ligt alles wat zij maar nodig denkt te hebben verspreid over de grond. Potten, pannen, bakbananen, rijst, etc... Zodra er maar iets buiten haar handbereik ligt, schreeuwt ze naar een van de kinderen en die komen braaf opdraven om iets aan te geven. Het beeld van de gorilla (totaal niet discriminerend bedoeld, begrijp me niet verkeerd) wordt alleen maar versterkt door het eten met de handen, de enorme tong die de etensresten van de handen aflikt en uiteraard de bakbananen om haar heen. Maar het is een geweldige vrouw! Ontzettend lief, jammer dat ze geen Engels spreekt, maar ze is heel zachtaardig. Ook in het huis woont de zoon van Mama Therese, en vier kleinkinderen. Yvonne, de oudste kleindochter heeft een enorm schattig dochtertje van 1, dat enorm bang is voor de blanke vrijwilligers... Ik zou als dreumes ook bang zijn voor zulke witte lange wezens..
De eerste zondag moest ik direct mee naar de kerk. Nou, mensen die mij kennen weten dat ik alle geloven accepteer, maar er zelf niks van moet hebben. En hier moet ik zeggen dat ik gelovig ben...Ik hoop dat ik hier wat beter lieg dan thuis, want Elianne heeft altijd direct door wanneer ik lieg...;) Maar de kerk. Ik was de enige blanke tussen de honderden mensen in een bouwval, pardon kerk. Ik begreep er niks van, alleen er werd enorm veel gezongen en gedanst, dus dat was enorm leuk om naar te kijken. Wat een beleving. De enige drie vrouwen met een hoed, zaten uitgerekend voor mij. Hoeden die niet zouden misstaan bij een concert van de Toppers met allemaal glitters en zilver. Iedere keer zodra er weer zo'n gevaarte in mijn gezichtsveld kwam, kreeg ik direct het nummer Shine in mijn hoofd....Erg vervelend en ironisch...Zit je al als zondaar in Gods ogen in de kerk, heb je ook nog de hele tijd zo'n nichtennummer in je hoofd....Maar ik heb het overleefd, het was fantastisch om te zien. Ze gaan echt helemaal uit hun dak!
Dan het Babies home. Al met lood in de schoenen ging ik op maandagochtend naar het project. Ik vind baby's fantastisch! Maar dan moeten ze wel op de foto staan, zodat ik ze niet ruik en dergelijke... Maar goed, als ik hier kan helpen dan doe ik dat. Kom ik daar, weten ze niet wie ik ben....Een heerlijke start. Maar uiteindelijk goed gekomen op de Ghanese manier. De kots- en poeplucht komt je tegemoet in het babies home, maar wat zijn ze lief....achachach, het heeft toch wel heel iets schattigs die donkere baby's. Maarja, om een lang verhaal kort te maken, ik ben inmiddels niet meer bang om zo'n jong mensje op te pakken na twee weken. Er treedt inmiddels geen automatische reactie meer op van kotsneigingen bij het aanschouwen van die kotsbekkies (ze liggen urenlang in hun eigen kots helaas...) en ik begin ze al echt te waarderen die ukkies. Echter ik heb geprobeerd om luiers te verschonen.....dat is compleet mislukt. Daar heb ik steeds weer de Pavlov-reactie van braken. Geen poepluiers voor mij! Maar ze begrijpen het hier en dwingen me nergens toe. Het belangrijkste wat ik zelf vind om hier te doen is aandacht geven. Ze liggen maar in bed en worden alleen gevoed en gewassen. De vrijwilligers zorgen voor wat lichamelijk contact, knuffels en speelminuutjes. Ze leven ook helemaal op als wij komen, alsof ze direct al door hebben dat wij er voor hen zijn en meer doen dan alleen maar een fles in de mond proppen. Wat trouwens een heerlijk rustgevend moment is. Een baby de fles geven vind ik heel rustgevend...Die grote donkere ogen die je aanstaren, de kleine handjes om de fles...prachtig...totdat de zurige melksubstantie nog zuurder als een fontein er weer uit wordt gespuugd over de blanke heen..weg rust momentje...Maar het is verbazingwekkend hoe bij mij zelf ook een overlevingsinstinct optreedt..Ik heb inmiddels een top 5 baby's waarvan ik weet dat ze niet spugen...
Daarnaast de luiers. Dat zijn plastic broekjes met een lapje er in. Nou ik doe de schone luiers, maar ik geef totaal geen garantie tegen lekken. Een aanval van die baby-spetterpoep en het bedje, inclusief baby, is helemaal vies. Maar ze willen dat ik het doe, prima, dan krijgen ze Linda's luierkwaliteiten in al haar glorie.
Er zijn ook oudere kinderen (2 tot 7) die schoppen, slaan en spugen je. Je moet het zien als compliment, omdat ze aandacht willen en ze weten niet hoe ze het anders moeten vragen, maar dat is lastig. Tolerantie en geduld zijn belangrijke kwaliteiten. Ik moet ze ook voeden met de hand, meestal een vissig slijmerig papje...erg vies, maar dan krijgen ze in ieder geval iets binnen. Gisteren was het zo heet dat ik zelfs mijn handen verbrandde! Maar ze wilden eten, uit angst om niks te krijgen.
Over twee weken krijg ik een ander project, omdat ik toch graag wil lesgeven, tot die tijd ben ik met alle plezier een baby-knuffelaar!
Allereerst mijn komst in het gastgezin. Dat staat onder leiding van Mama Therese, ook wel Nana voor al het minderjarig gespuis. Mama Therese kun je het beste omschrijven als een machtige gorilla vrouwtje, pardon vrouw. Ze is een beste Ghanese dame, is de hele dag bezig met koken, zit op lage krukjes en om haar heen ligt alles wat zij maar nodig denkt te hebben verspreid over de grond. Potten, pannen, bakbananen, rijst, etc... Zodra er maar iets buiten haar handbereik ligt, schreeuwt ze naar een van de kinderen en die komen braaf opdraven om iets aan te geven. Het beeld van de gorilla (totaal niet discriminerend bedoeld, begrijp me niet verkeerd) wordt alleen maar versterkt door het eten met de handen, de enorme tong die de etensresten van de handen aflikt en uiteraard de bakbananen om haar heen. Maar het is een geweldige vrouw! Ontzettend lief, jammer dat ze geen Engels spreekt, maar ze is heel zachtaardig. Ook in het huis woont de zoon van Mama Therese, en vier kleinkinderen. Yvonne, de oudste kleindochter heeft een enorm schattig dochtertje van 1, dat enorm bang is voor de blanke vrijwilligers... Ik zou als dreumes ook bang zijn voor zulke witte lange wezens..
De eerste zondag moest ik direct mee naar de kerk. Nou, mensen die mij kennen weten dat ik alle geloven accepteer, maar er zelf niks van moet hebben. En hier moet ik zeggen dat ik gelovig ben...Ik hoop dat ik hier wat beter lieg dan thuis, want Elianne heeft altijd direct door wanneer ik lieg...;) Maar de kerk. Ik was de enige blanke tussen de honderden mensen in een bouwval, pardon kerk. Ik begreep er niks van, alleen er werd enorm veel gezongen en gedanst, dus dat was enorm leuk om naar te kijken. Wat een beleving. De enige drie vrouwen met een hoed, zaten uitgerekend voor mij. Hoeden die niet zouden misstaan bij een concert van de Toppers met allemaal glitters en zilver. Iedere keer zodra er weer zo'n gevaarte in mijn gezichtsveld kwam, kreeg ik direct het nummer Shine in mijn hoofd....Erg vervelend en ironisch...Zit je al als zondaar in Gods ogen in de kerk, heb je ook nog de hele tijd zo'n nichtennummer in je hoofd....Maar ik heb het overleefd, het was fantastisch om te zien. Ze gaan echt helemaal uit hun dak!
Dan het Babies home. Al met lood in de schoenen ging ik op maandagochtend naar het project. Ik vind baby's fantastisch! Maar dan moeten ze wel op de foto staan, zodat ik ze niet ruik en dergelijke... Maar goed, als ik hier kan helpen dan doe ik dat. Kom ik daar, weten ze niet wie ik ben....Een heerlijke start. Maar uiteindelijk goed gekomen op de Ghanese manier. De kots- en poeplucht komt je tegemoet in het babies home, maar wat zijn ze lief....achachach, het heeft toch wel heel iets schattigs die donkere baby's. Maarja, om een lang verhaal kort te maken, ik ben inmiddels niet meer bang om zo'n jong mensje op te pakken na twee weken. Er treedt inmiddels geen automatische reactie meer op van kotsneigingen bij het aanschouwen van die kotsbekkies (ze liggen urenlang in hun eigen kots helaas...) en ik begin ze al echt te waarderen die ukkies. Echter ik heb geprobeerd om luiers te verschonen.....dat is compleet mislukt. Daar heb ik steeds weer de Pavlov-reactie van braken. Geen poepluiers voor mij! Maar ze begrijpen het hier en dwingen me nergens toe. Het belangrijkste wat ik zelf vind om hier te doen is aandacht geven. Ze liggen maar in bed en worden alleen gevoed en gewassen. De vrijwilligers zorgen voor wat lichamelijk contact, knuffels en speelminuutjes. Ze leven ook helemaal op als wij komen, alsof ze direct al door hebben dat wij er voor hen zijn en meer doen dan alleen maar een fles in de mond proppen. Wat trouwens een heerlijk rustgevend moment is. Een baby de fles geven vind ik heel rustgevend...Die grote donkere ogen die je aanstaren, de kleine handjes om de fles...prachtig...totdat de zurige melksubstantie nog zuurder als een fontein er weer uit wordt gespuugd over de blanke heen..weg rust momentje...Maar het is verbazingwekkend hoe bij mij zelf ook een overlevingsinstinct optreedt..Ik heb inmiddels een top 5 baby's waarvan ik weet dat ze niet spugen...
Daarnaast de luiers. Dat zijn plastic broekjes met een lapje er in. Nou ik doe de schone luiers, maar ik geef totaal geen garantie tegen lekken. Een aanval van die baby-spetterpoep en het bedje, inclusief baby, is helemaal vies. Maar ze willen dat ik het doe, prima, dan krijgen ze Linda's luierkwaliteiten in al haar glorie.
Er zijn ook oudere kinderen (2 tot 7) die schoppen, slaan en spugen je. Je moet het zien als compliment, omdat ze aandacht willen en ze weten niet hoe ze het anders moeten vragen, maar dat is lastig. Tolerantie en geduld zijn belangrijke kwaliteiten. Ik moet ze ook voeden met de hand, meestal een vissig slijmerig papje...erg vies, maar dan krijgen ze in ieder geval iets binnen. Gisteren was het zo heet dat ik zelfs mijn handen verbrandde! Maar ze wilden eten, uit angst om niks te krijgen.
Over twee weken krijg ik een ander project, omdat ik toch graag wil lesgeven, tot die tijd ben ik met alle plezier een baby-knuffelaar!
-
02 Maart 2012 - 15:59
Henk Bloem:
Dussss kom je als een pelgrim terug om ons te bekeren? -
02 Maart 2012 - 16:06
Vera:
Lekker Linda, klinkt alsof je je helemaal thuisvoelt daar. ;) Nog even doorzetten en dan mag je door naar level 2. :D Moet je zelf trouwens ook van die vispap eten??? Ieehhhhhllll!!!! -
02 Maart 2012 - 16:11
Hanneke:
Aiii Linda, wat een verhalen! En vissig slijmerig papje geven klinkt ook niet echt veel beter dan luiers verschonen...
Ik denk dat de Toppers de kerk wel een stuk leuker kunnen maken : )
Sterkte nog deze twee weken met je baby-project! Hopelijk bevalt het andere project beter.
xxx -
02 Maart 2012 - 16:48
Anneke:
Neem er maar een paar mee! Ik wil er wel eentje! -
02 Maart 2012 - 16:51
Cynthia:
Heey chick,
Het is toch gek jou te zien met een baby. Echt tof dat jij je al kwetsbaar hebt durven opstellen tegenover babies nog wel! Wel eng die kudde op de foto. Maar hou je die babies ook nog uit elkaar of zijn ze allemaal gelijk... oh nee dat kan niet met je top 5 ;)
Meid blij dat het je goed gaat :D -
03 Maart 2012 - 04:13
Miranda:
Respect, Lin!
Zelfde vraag als Vera: moet jij dat papje ook eten? -
03 Maart 2012 - 11:58
Tineke:
Nou ik heb weer met veel plezier je verslag gelezen en foto's bekeken...ik ben trots op je en dat blijf ik natuurlijk ook.
Veel liefs en een big hug.
-
04 Maart 2012 - 20:29
Femmie:
Ik geniet van je verhalen. Wat leuk om zo ook een andere kant van je te leren kennen dan het Pabo leven. Ben benieuwd naar je lesgeef ervaringen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
