Babies home, krokodillen, apen en sardines in blik
Door: lidebo88
Blijf op de hoogte en volg Linda
06 Maart 2012 | Ghana, Mampong
Dag allemaal,
op de Independence Day van Ghana even een berichtje uit weer een heerlijk tropisch internetcafé. Allereerst bedankt voor alle reacties, blijf er a.u.b. mee doorgaan, want die positieve berichtjes houden je hier echt op de been tijdens de moeilijke momenten :)
Allereerst een update van het Babies Home. Nog 3 dagen en dan zit mijn vrijwilligerswerk er in het Babies Home er op. Dan ga ik naar Swedru, naar Buiske een andere vrijwilligster en hoop ik daar les te geven. Het avontuur hier was slechts 3 weken, maar het waren drie lange weken. Je begint in de ochtend om 8 uur tot 11 uur Ghanese tijd, dus dat is bijna iedere dag tot 12. Dan heb je tot 3 uur de tijd om alle kwijl en kots van je af te poetsen, een klein schoonheidsslaapje te houden en dan is het nog weer 3 uur knallen in het Babies Home. Het klinkt misschien niet veel, maar het zijn ontzettend vermoeiende dagen. Vooral als je lichtelijk gevoelig bent voor allerlei prikkels in je omgeving, dan is een babyweeshuis in Afrika niet de ideale plek om de dagen door te brengen. Maar ik moet eerlijk toegeven na een onwennige eerste week, hebben die kleine kids nu al echt een plekje in mijn hart. Als je zelf uit een cultuur komt waar baby's voorzichtig worden behandeld en voldoende worden gestimuleerd en geprikkeld, dan is het heel moeilijk accepteren hoe er hier met kinderen wordt omgegaan. Zelfs mijn niet ontwikkelde moederinstinct (daar ben ik inmiddels wel achter gekomen de laatste weken) slaat alarm wanneer de zusters daar weer de drie weken oude baby omhoog trekken aan de arm of weer eens tekeergaan wanneer de baby's huilen. Drie weken geleden had ik nog nooit een baby vastgehouden, maar zelfs ik kan als leek redeneren dat baby's waarschijnlijk harder gaan huilen, wanneer je ze slaat omdat ze huilen...
Nu even een vrolijker bericht, wat ik las dit net even terug, om te checken of Word weer eens rare woorden had gemaakt in mijn update en zelfs ik vond het lijken op een klaagzang..
Maar goed, nog even een verzoek voor de Westerlingen die met alle liefde kleertjes doneren aan de Afrikaanse landen. Echt heel grappig, ik zie regelmatig Nederlandse shirtjes voorbijkomen van Jip en Janneke, Nijntje, etc... Dus blijf doneren, het komt dus echt op een goede plek terecht. Maar nu mijn verzoek. Hoe prachtig sommige kleertjes ook zijn met alle frutsels en knoopjes die beginnen bij de linkerschouder en eindigen bij de rechtervoet......Doneer dit niet! Zie voor je: een totale baby-leek in een Ghanees weeshuis die onder enorme druk ( de zusters gaan de kids echt niet langzamer wassen als de Obroni weer eens worstelt met de kleertjes) en in een onmenselijke hitte ongeveer 20 baby's moet aankleden in te lage bedjes, plastic frutseltjes als luiers om die billetjes moet plaatsen en dan ook nog eens die rompertjes zonder gebruiksaanwijzing moet aanbrengen....Ik heb nog geen rompertjes gevonden met pijtje omhoog koppie en pijltje naar beneden kontje...dus al regelmatig had ik weer de handjes in de sokjes gepropt en de voetjes in de mouwtjes....Dus denk aan mij wanneer je weer doneert en laat die ingewikkelde bouwwerken maar lekker thuis ;)
Maar mijn doel is inmiddels om ieder kind minstens 5 minuten op mijn arm te hebben, even contact hebben en even wat aandacht geven. Dat vind ik hier echt het belangrijkste wat ik doe, want aandacht krijgen ze anders echt niet. En het is zo dankbaar, binnen de kortste keren heb je zo'n ukkiepukkie aan het lachen. Dus mochten er mensen thuis zijn, die denken dat ik het helemaal niks aan vind, dat is niet waar hoor. Vanuit het verre Ghana geef ik dus nu wel toe dat ik de baby's stiekem toch wel leuk vind.
Het eerste weekend na de eerste week Babies Home ben ik met Loes, Buiske en Tasha naar het kratermeer Lake Bosumtwi geweest. Na een lange rit en een wandeling door de bushbush kwamen Loes en ik aan bij een simpel hostel, maar direct aan het meer. Prachtig! We hebben urenlang nog (nadat Tasha en Buiske ook uiteindelijk de juiste plek hadden gevonden) naar de sterrenhemel gekeken. Iedereen staat heel relaxed op foto's te genieten van de omgeving. Maar Linda staat weer op enkele foto's hysterisch te zoeken naar kikkers. Die angst blijft zelf in Ghana er groot, overal hoor je kikkers. Maar ik zie ze nooit, afgezien van de platgereden kikkers op straat, dus ik blijf angstig voor die kikkers die rustig in de bosjes hun moment afwachten om mij aan te vallen...
De zonsopgang was prachtig bij het meer. Het vroege opstaan was het zeker waard! De lokale vissersmannen waren al druk in de weer op hun houten plankjes om weer wat eten bij elkaar te schrapen. Erg mooi om te zien. En sommige vonden het ook helemaal niet erg om zich voor vier blanke dames uit te sloven... Daarna zijn we nog naar de markt in Kumasi geweest, de grootste in Ghana! Wat een oppervlakte aan goederen en eten! Ik heb me nog kunnen weerhouden om dingen te kopen, maar de volgende keer zeker niet...Wat een prachtige stoffen kun je hier kopen. Nou heb ik zelf absoluut geen talent om iets herkenbaars te maken van een lap stof, dus het is nog even de vraag waarvoor ik het ga kopen...
Afgelopen weekend hebben de vier Obroni's weer een gezellig weekendje gehad. We zijn allereerst naar Cape Coast geweest. Prachtig uitzicht op de zee, palmboompjes en een mooi kasteel met een huiverige geschiedenis. Als je de verhalen hoort tijdens de tour, dan ben je even niet trots op je nationaliteit. Helemaal in Elima, een plekje verderop, heeft een behoorlijke Nederlandse geschiedenis. Maar het kasteel zelf, het uitzicht en het strand waren nog mooier dan in Cape Coast. We hebben de eerste nacht overnacht in Hans Cottage. Dit is een hostel rond een meer, waar je levende en volgens het management daar vriendelijke krokodillen kunt zien. Zit ik 2 uur te wachten om een krokodil te spotten, moet ik even 5 minuten weg om Buiske en Loes op te vangen, plonst er uiteraard in die luttele minuten een krokodil van de kant het water in! Typisch...Maar ik heb er verscheidene gezien uiteindelijk en eentje zat zelfs maar een paar meter van mij af...Ik durfde niet echt verder naar beneden te reiken uit angst om met mijn klunzige handelen boven op die krokodil te vallen...Maar het was super daar! Ook nog een lekker zwembad bij het hostel, dus dat was ook even lekker af koelen.
De tweede nacht hebben we doorgebracht op een platform in een boom in het Kakum National Park. Ik heb geen minuut geslapen, maar dat vond ik helemaal niet erg. Wat een geluiden hoor je in het regenwoud. Fantastisch. Waren we met zijn allen lekker boven aan het kletsen, komt de gids ook boven en verkondigt dat hij ook boven in de boom slaapt.. Buiske was trouwens nog rond aan het huppelen in haar bikini toen onze gids boven kwam...Ik weet niet wie er meer schrok, Buiske of de gids ;) Maar onze Ghanese steun in de jungle heeft ons in het donker door het regenwoud geleid, wanhopig nog op zoek naar wat dieren, die niet uit angst waren weggerend door het geschreeuw van Buiske eerder. Er vloog namelijk een mot rond ;) Maar uiteindelijk hebben we wat wormen, slakken en een bush baby gezien. Maar wat een beleving om in de totale duisternis in een regenwoud te lopen! In de ochtend hebben we de canopy walk gedaan. Dit zijn touwbruggen door het regenwoud tussen de 28 en 40 meter hoog. Fantastisch om daar over te lopen, helemaal als die bruggen bewegen en schommelen. Vanaf de bruggen hebben we nog wat apen gezien en enkele vogels. Dachten we ook een dier te horen, bleek het uiteindelijk de maag van de gids te zijn.... Die arme man moest maar wachten op die stomme toeristen die van iedere stap een foto wilden maken... Op de terugweg hebben we heerlijk met zijn allen in een opgepropte tro-tro gezeten. Zelf zo vol, dat de mate met zijn kont uit het raam hing, omdat er echt geen ruimte meer was voor zijn achterwerk in de tro-tro. We hebben de bumpy road in de tro-tro als sardines in blik overleefd. Op naar nieuwe avonturen!
op de Independence Day van Ghana even een berichtje uit weer een heerlijk tropisch internetcafé. Allereerst bedankt voor alle reacties, blijf er a.u.b. mee doorgaan, want die positieve berichtjes houden je hier echt op de been tijdens de moeilijke momenten :)
Allereerst een update van het Babies Home. Nog 3 dagen en dan zit mijn vrijwilligerswerk er in het Babies Home er op. Dan ga ik naar Swedru, naar Buiske een andere vrijwilligster en hoop ik daar les te geven. Het avontuur hier was slechts 3 weken, maar het waren drie lange weken. Je begint in de ochtend om 8 uur tot 11 uur Ghanese tijd, dus dat is bijna iedere dag tot 12. Dan heb je tot 3 uur de tijd om alle kwijl en kots van je af te poetsen, een klein schoonheidsslaapje te houden en dan is het nog weer 3 uur knallen in het Babies Home. Het klinkt misschien niet veel, maar het zijn ontzettend vermoeiende dagen. Vooral als je lichtelijk gevoelig bent voor allerlei prikkels in je omgeving, dan is een babyweeshuis in Afrika niet de ideale plek om de dagen door te brengen. Maar ik moet eerlijk toegeven na een onwennige eerste week, hebben die kleine kids nu al echt een plekje in mijn hart. Als je zelf uit een cultuur komt waar baby's voorzichtig worden behandeld en voldoende worden gestimuleerd en geprikkeld, dan is het heel moeilijk accepteren hoe er hier met kinderen wordt omgegaan. Zelfs mijn niet ontwikkelde moederinstinct (daar ben ik inmiddels wel achter gekomen de laatste weken) slaat alarm wanneer de zusters daar weer de drie weken oude baby omhoog trekken aan de arm of weer eens tekeergaan wanneer de baby's huilen. Drie weken geleden had ik nog nooit een baby vastgehouden, maar zelfs ik kan als leek redeneren dat baby's waarschijnlijk harder gaan huilen, wanneer je ze slaat omdat ze huilen...
Nu even een vrolijker bericht, wat ik las dit net even terug, om te checken of Word weer eens rare woorden had gemaakt in mijn update en zelfs ik vond het lijken op een klaagzang..
Maar goed, nog even een verzoek voor de Westerlingen die met alle liefde kleertjes doneren aan de Afrikaanse landen. Echt heel grappig, ik zie regelmatig Nederlandse shirtjes voorbijkomen van Jip en Janneke, Nijntje, etc... Dus blijf doneren, het komt dus echt op een goede plek terecht. Maar nu mijn verzoek. Hoe prachtig sommige kleertjes ook zijn met alle frutsels en knoopjes die beginnen bij de linkerschouder en eindigen bij de rechtervoet......Doneer dit niet! Zie voor je: een totale baby-leek in een Ghanees weeshuis die onder enorme druk ( de zusters gaan de kids echt niet langzamer wassen als de Obroni weer eens worstelt met de kleertjes) en in een onmenselijke hitte ongeveer 20 baby's moet aankleden in te lage bedjes, plastic frutseltjes als luiers om die billetjes moet plaatsen en dan ook nog eens die rompertjes zonder gebruiksaanwijzing moet aanbrengen....Ik heb nog geen rompertjes gevonden met pijtje omhoog koppie en pijltje naar beneden kontje...dus al regelmatig had ik weer de handjes in de sokjes gepropt en de voetjes in de mouwtjes....Dus denk aan mij wanneer je weer doneert en laat die ingewikkelde bouwwerken maar lekker thuis ;)
Maar mijn doel is inmiddels om ieder kind minstens 5 minuten op mijn arm te hebben, even contact hebben en even wat aandacht geven. Dat vind ik hier echt het belangrijkste wat ik doe, want aandacht krijgen ze anders echt niet. En het is zo dankbaar, binnen de kortste keren heb je zo'n ukkiepukkie aan het lachen. Dus mochten er mensen thuis zijn, die denken dat ik het helemaal niks aan vind, dat is niet waar hoor. Vanuit het verre Ghana geef ik dus nu wel toe dat ik de baby's stiekem toch wel leuk vind.
Het eerste weekend na de eerste week Babies Home ben ik met Loes, Buiske en Tasha naar het kratermeer Lake Bosumtwi geweest. Na een lange rit en een wandeling door de bushbush kwamen Loes en ik aan bij een simpel hostel, maar direct aan het meer. Prachtig! We hebben urenlang nog (nadat Tasha en Buiske ook uiteindelijk de juiste plek hadden gevonden) naar de sterrenhemel gekeken. Iedereen staat heel relaxed op foto's te genieten van de omgeving. Maar Linda staat weer op enkele foto's hysterisch te zoeken naar kikkers. Die angst blijft zelf in Ghana er groot, overal hoor je kikkers. Maar ik zie ze nooit, afgezien van de platgereden kikkers op straat, dus ik blijf angstig voor die kikkers die rustig in de bosjes hun moment afwachten om mij aan te vallen...
De zonsopgang was prachtig bij het meer. Het vroege opstaan was het zeker waard! De lokale vissersmannen waren al druk in de weer op hun houten plankjes om weer wat eten bij elkaar te schrapen. Erg mooi om te zien. En sommige vonden het ook helemaal niet erg om zich voor vier blanke dames uit te sloven... Daarna zijn we nog naar de markt in Kumasi geweest, de grootste in Ghana! Wat een oppervlakte aan goederen en eten! Ik heb me nog kunnen weerhouden om dingen te kopen, maar de volgende keer zeker niet...Wat een prachtige stoffen kun je hier kopen. Nou heb ik zelf absoluut geen talent om iets herkenbaars te maken van een lap stof, dus het is nog even de vraag waarvoor ik het ga kopen...
Afgelopen weekend hebben de vier Obroni's weer een gezellig weekendje gehad. We zijn allereerst naar Cape Coast geweest. Prachtig uitzicht op de zee, palmboompjes en een mooi kasteel met een huiverige geschiedenis. Als je de verhalen hoort tijdens de tour, dan ben je even niet trots op je nationaliteit. Helemaal in Elima, een plekje verderop, heeft een behoorlijke Nederlandse geschiedenis. Maar het kasteel zelf, het uitzicht en het strand waren nog mooier dan in Cape Coast. We hebben de eerste nacht overnacht in Hans Cottage. Dit is een hostel rond een meer, waar je levende en volgens het management daar vriendelijke krokodillen kunt zien. Zit ik 2 uur te wachten om een krokodil te spotten, moet ik even 5 minuten weg om Buiske en Loes op te vangen, plonst er uiteraard in die luttele minuten een krokodil van de kant het water in! Typisch...Maar ik heb er verscheidene gezien uiteindelijk en eentje zat zelfs maar een paar meter van mij af...Ik durfde niet echt verder naar beneden te reiken uit angst om met mijn klunzige handelen boven op die krokodil te vallen...Maar het was super daar! Ook nog een lekker zwembad bij het hostel, dus dat was ook even lekker af koelen.
De tweede nacht hebben we doorgebracht op een platform in een boom in het Kakum National Park. Ik heb geen minuut geslapen, maar dat vond ik helemaal niet erg. Wat een geluiden hoor je in het regenwoud. Fantastisch. Waren we met zijn allen lekker boven aan het kletsen, komt de gids ook boven en verkondigt dat hij ook boven in de boom slaapt.. Buiske was trouwens nog rond aan het huppelen in haar bikini toen onze gids boven kwam...Ik weet niet wie er meer schrok, Buiske of de gids ;) Maar onze Ghanese steun in de jungle heeft ons in het donker door het regenwoud geleid, wanhopig nog op zoek naar wat dieren, die niet uit angst waren weggerend door het geschreeuw van Buiske eerder. Er vloog namelijk een mot rond ;) Maar uiteindelijk hebben we wat wormen, slakken en een bush baby gezien. Maar wat een beleving om in de totale duisternis in een regenwoud te lopen! In de ochtend hebben we de canopy walk gedaan. Dit zijn touwbruggen door het regenwoud tussen de 28 en 40 meter hoog. Fantastisch om daar over te lopen, helemaal als die bruggen bewegen en schommelen. Vanaf de bruggen hebben we nog wat apen gezien en enkele vogels. Dachten we ook een dier te horen, bleek het uiteindelijk de maag van de gids te zijn.... Die arme man moest maar wachten op die stomme toeristen die van iedere stap een foto wilden maken... Op de terugweg hebben we heerlijk met zijn allen in een opgepropte tro-tro gezeten. Zelf zo vol, dat de mate met zijn kont uit het raam hing, omdat er echt geen ruimte meer was voor zijn achterwerk in de tro-tro. We hebben de bumpy road in de tro-tro als sardines in blik overleefd. Op naar nieuwe avonturen!
-
06 Maart 2012 - 14:11
Eva:
Zie er goed uit Lin!!
Lekker genieten daar:) -
06 Maart 2012 - 14:20
Lillian:
hallo linda!
wat een geweldige avontuur onderga jij momenteel.
ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik zwaar jaloers ben op een goeie manier!
we hebben elkaar ontzettend lang niet gesproken.
maar ook ik wil je via deze weg nog 139 dagen plezier, wijsheid en avontuur toe wensen.
en als je terug bent, neem ik wel even contact op om een en ander te vragen over jouw geweldige reis!!
groetjes lillian -
06 Maart 2012 - 14:51
Willemien:
haai lieve Lin, (of moet ik krokodil zeggen)
Tjonge jonge wat een belevenissen allemaal.
Ik geniet van je verhalen! en zo te lezen geniet jij van je avonturen.
Ga daar maar lekker mee door.
Ik lees wel regelmatig over rottende vis en vlees...... wat éét jij daar?
Btw een kikker is veel kleiner dan een krokodil hoor, en kikkers kun je tenminste horen!!
Blijf genieten en wij passen goed op je thuisfront....
liefs Willemien -
06 Maart 2012 - 15:12
Cynthia:
Heey chick!
klinkt alsof je de "vriendelijke" krokodil hebt willen aaien! Vertellen ze er niet bij dat die beesten in een hap je arm eraf hebben??? Tip van een niet ervaren vriendin: niet aaien...
Ennuh zie je wel dat je die sociale kant altijd al hebt gehad? Die was alleen verscholen in een donker hoekje. Maar in Afrika schijn je veel licht te hebben dus daar komt die natuurlijk veel veiliger boven ;)
Geniet daar nog even verder, maar niet al te veel want je moet ook weer terugkomen. En voordat je zo'n baby meeneemt, vergeet dan niet eerst te overleggen met Elianne ;) Of is de liefde nou ook weer niet zo groot gegroeid .
Doei chick en weet dat ook ik elke dag aan je denk ;) -
06 Maart 2012 - 15:13
Cynthia:
even ter aanvulling: ik bedoel de liefde voor babies in het laatste stukje...!!! -
06 Maart 2012 - 15:19
Jolanda:
Je beleefd in ieder geval een hoop daar! Leuk om jou verhalen zo te lezen.
Nog heel veel plezier in Ghana!! -
06 Maart 2012 - 18:23
Willem:
Hoi Lidebo, je taal wordt steeds meer een melodie. Dat komt vast door al die uitheemse indrukken en woorden. Een verteltrant met symphonische proporties. Ga zo door en Elianne zet het straks op muziek.....
Je snapt dan ook wel dat het me nauwelijks moeite kost om een voorstelling te maken van hoe vier Hollandse meiden 'hoog in de touwen hangen' tegen een behang van groene jungle. Soms is het andersom en zeggen 1000 woorden meer dan een plaatje.....
Maar met je verhaal over de krokodil ben je toch voor altijd ontmaskerd. Als je zo'n kanjer tot op 1 meter bij je duld dan is je angst voor kikkers niets anders dan pseudo amfobie.
Hou nog even vol bij de babies en rond dat goed af. Goed voor het zelfvertrouwen. En dan op naar een nieuwe uitdaging. -
07 Maart 2012 - 02:09
Miranda:
Lin, wat ben je ook een gek mens! Bang zijn voor kikkers, maar wel op een meter afstand van een krokodil durven te staan... Ik denk dat de meeste mensen het andersom hebben! (ik iig wel).
Maar weer geweldige verhalen. En jouw babykant, super leuk om te lezen, je komt echt als een ander mens terug i think :)
Ps. we zijn bijna een maand weg... Gaat echt snel he! -
07 Maart 2012 - 07:01
Tineke:
Lieve Lin :)
Heerlijk om te lezen dat het zo goed met je gaat en dat je het daar zo geweldig naar je zin hebt.
Het verhaal van de kikker en de krokodil...daar zou je iets mee kunnen doen ..hahahaha.
Veel liefs een dikke toet en ook de groetjes van Ludson -
08 Maart 2012 - 18:36
Oma:
Hallo Linda,
Hoe gaat het met jou? Bedankt voor je mailtje. Als je de olifanten hebt gevonden, wil ik graag foto's zien!
Groetjes Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
