Ananasmomentjes blijven bestaan

Dag lieve volgers van mijn digitale blog,

na ruim drie weken is het wel weer tijd voor een blog en laat ik beginnen met YEAAAAAHHHHH!!!!! Het is ICT-lokaal is na veel vertraging eindelijk afgerond, de computers staan er, ze werken ook nog, ik heb met de headmaster regels opgesteld, waar zowel leerlingen als leraren zich aan moeten houden en ik heb de eerste echte ICT-lessen gegeven in het lokaal!!! De altijd vriendelijke headmaster Nana bereidt voor mij een afscheid voor en daarbij dus de officiële opening van het ICT-lokaal op mijn laatste dag. Enkele dagen heb ik moeten zitten in zijn kantoor om alles te bespreken en hem te helpen plannen te maken voor de toekomst. Het is namelijk een onmogelijke opgave voor de Ghanezen om een formulier in te vullen met doelen, de middelen die hiervoor nodig zijn en de verantwoordelijke mensen. Na dit zeer ingewikkelde papierwerk was het Project Improvement Plan ook de wereld ingebracht en was de headmaster nog trotser op zijn daughter Linda the Farmer, zoals hij me altijd liefkozend noemt.... De Ghanese communicatie en planning is vaak in tegenstrijd met de visie van de Obroni's, dus heeft de koppige Linda the Farmer haar klas al meegenomen naar het ICT-lokaal zonder te wachten op de uitgeprinte regels en de officiële opening, waar ik naar alle waarschijnlijkheid ook een Ghanese jurk krijg, maar dat terzijde. De leraar van mijn klas had plotseling een workshop, net als alle andere leraren op de school. Dus waar alle andere kinderen van de school rond renden, zelfs door mijn klaslokaal, probeerde ik met creatief tekenen op het bord vol gaten een toetsenbord te creëren en enkele voor Ghanese begrippen uitdagende vragen op te stellen. Slechts 8 van de 60 leerlingen voltooiden de vragen binnen een half uur. Met als gevolg dat ik hen naar voren riep, waar ze met trillende knietjes voor de klas stonden, want in Ghana is het nooit een goed teken om voor de klas te worden geroepen en hen beloonde met een bezoek aan het ICT-lokaal. En binnen 5 minuten hadden de overige 52 leerlingen ook hun werk afgerond.... Maar in het lokaal zelf moesten eigenlijk 10 Linda's zijn om de leerlingen te helpen. Het is haast niet voor te stellen voor mensen die opgroeien en leven in een gedigitaliseerde wereld, maar werkelijk waar bij iedere stap hadden ze hulp nodig. Zelfs wanneer je uitlegde dat ze een type-programma hadden geopend, hielden ze nog vragend de muis omhoog om daar weer mee te werken. Men kan zich misschien nog de reclame van HetNet herinneren waar een echtpaar de instructie las' Ga met de muis naar de rechterbovenhoek' en vervolgens de muis op het scherm in de rechterbovenhoek plaatste. Dat was ongeveer het niveau... Wanneer ik zei dat ik ze ergens op moesten klikken kwam regelmatig het vingertje op het scherm om zo te klikken of anderen verplaatsten het pijltje wel op de goede plek en konden vervolgens minutenlang kijken naar het pijltje op het scherm dat verder niks meer deed. Maar na de eerste onwennige minuten lukte het bij de meeste leerlingen toch wel aardig en ik kan met trots vermelden dat mijn Ghanese leerlingen allemaal boven de 75% hebben gescoord met het type-programma! Ontzettend knap als je nagaat dat op 1 leerling na, de leerlingen nog nooit een computer hadden aangeraakt. Aan het eind van de les was ik mijn stem kwijt, zoveel heb ik moeten praten, maar vervuld met trots. Ananasmomentje #1

Een gevoel voor trots heb ik inmiddels ook voor mijn Ghanese leraar. Ze weten hier allemaal dat de Obroni's niet van slaan houden, maar toch blijven ze het doen in ons bijzijn. Na vele discussies over hoe goed het mogelijk is om les te geven zonder slaan heb ik de headmaster en mijn leraar nog steeds niet kunnen overtuigen. Maar Mister Ernest van Class 5 heeft een goed observatievermogen. Het valt mij op dat hij steeds meer dingetjes van mij overneemt hoe ik tracht les te geven. Het geven van complimenten, even oogcontact maken met de leerling, een knipoog, glimlach, lessen geven waarbij de leerlingen discussiëren, het woordenboek gebruiken, dialogen houden en vooral ook het verzekeren van de leerlingen dat fouten maken niet erg is, deze elementen waren voor mij opvallend afwezig toen ik hier met al mijn goede bedoelingen neerstreek. En ze zijn nu daadwerkelijk al aanwezig, voorzichtig beginnen deze dingetjes steeds meer te komen tijdens de lessen van mister Ernest. Ananasmomentje #2

Op het weeshuis, waar de kids langzaam over het vertrek van Buis heenkomen (Buis, ze vragen nog steeds waar je bent en wanneer je weer komt ;)) zijn ook verscheidene dingen gebeurd. Waar de heren van het Nederlands elftal er niet in slaagden om onze buren te verslaan, lukt het mij hier aardig om de strijd te winnen met mijn lieftallige mede-vrijwilligers...... Deze twee Duitse dames zitten hier al veeeeeel langer dan ik, wat ze iedere keer ook heel duidelijk laten merken, vinden dat het weeshuis van hen is en dwingen de kinderen inmiddels om na een lange dag op school in hun eigen lokaaltje in het weeshuis te zitten, waar ze niet mogen praten en vaak een Duits scheldkanon over zich heen krijgen..... Inmiddels is het lokaaltje zo goed als leeg, afgezien van die twee altijd vrolijke Duitsers, en word ik omringd door de kids om spelletjes te spelen, te knuffelen, foto's te maken en om gewoon in de buurt te zijn bij alle gezelligheid. Ananasmomentje #3.

De eigenaar van het weeshuis heeft inmiddels de zorg op zich genomen van een 10-jarig jongetje met een ernstige verstandelijke beperking. Kofi kan ineens schreeuwen, bijten, slaan, schoppen, dingen afpakken en is niet in staat om goed te praten. Ik vind het ontzettend nobel van de eigenaar dat hij dit kind van de straat heeft geplukt, maar ik weet niet of een weeshuis wel de goede plek voor hem is. De andere kinderen verscholen zich achter mij uit angst voor hem wanneer hij begon te schreeuwen en de kinderen slaan en schoppen Kofi wanneer hij zich in hun ogen misdraagt. De eerste dagen heeft Kofi mij met grote ogen aangekeken, maar na een tijdje kreeg ik al een reactie van hem wanneer ik aankwam en weer wegging en inmiddels springt hij op om mij een knuffel te geven wanneer ik weer bij het weeshuis kom. Dit kan misschien met het feit te maken hebben dat ik niet tegen hem schreeuw in mijn eigen taal wanneer hij dichtbij komt, in tegenstelling tot mijn twee grote vriendinnen hier......Duits is al niet zo'n aantrekkelijke taal en al helemaal niet wanneer het schreeuwend wordt gebruikt tegen een jonkie dat zelf niet snapt wat hij fout doet....Ook al heb je geen ervaring en kennis over werken met kinderen met een verstandelijk beperking, het mag toch niet al te moeilijk zijn om te bedenken dat keihard schreeuwen niet de manier is en dat je met wat geduld veel verder komt. Maar eerlijk gezegd ben ik zelf ook verbaasd dat Kofi zich al zo bij mij op z'n gemak voelt en met mij wil knuffelen en steeds mijn blanke huis wil bekijken... Achja, zulke momenten met zo'n jochie noem ik bij deze toch maar even Ananasmomentje #4

Nog 10 dagen en dan is Elianne hier!!! Totaal niet a la Linda heb ik al verscheidene planningen klaar voor onze rondreis hier in Ghana. Ik kan niet wachten om Elian hier alle dingen te laten zien. Dit betekent helaas ook dat mijn tijd hier er al bijna weer opzit. De tijd gaat erg snel wanneer je het druk hebt en veel ananasmomentjes beleefd. Nog 10 dagen en dan sta ik op het vliegveld in Accra om Elianne kennis te laten maken met Ghana! Laten we in de trant van deze blog blijven: ANANASMOMENTJE #5