Per aspera ad astra

Hoogste tijd voor weer een update uit het altijd bruisende Ghana. Allereerst bedankt voor alle leuke en lieve reacties op de vorige update. Er zijn al heel wat bestellingen binnen voor kalenders, dit is super goed nieuws! Heel erg bedankt voor jullie steun en interesse! Om in de termen van mijn vorige blog te blijven, om al die reacties te lezen dat was weer een heerlijk ananasmomentje! Om gelijk maar even in te gaan op wat vragen over hoe deze kalenders uiteindelijk bij de juiste personen terecht moeten komen. Buiske's familie kan de kalenders ophalen, dan komen ze met een of andere regeling ooit in her hoge Noorden terecht en dan kan ik wanneer ik terug ben persoonlijk de kalenders gaan uitdelen. Hopelijk kan ik dan ook direct foto's van een voltooid ICT-lokaal laten zien. Een andere manier was zelf bestellen geweest, maar nu komen er geen verzendkosten over heen, dat scheelt toch weer. Dus nog even geduld, ongeveer 3 maandjes en dan kunnen jullie de kalenders met eigen ogen bewonderen, evenals mijn foto's.

We zijn hier al druk bezig met het realiseren van het ICT-project. We hebben al verscheidene vergaderingen gehad met onze zeer betrokken en altijd vrolijke headmaster. Onder vergaderingen kan trouwens verstaan worden een twee uur later beginnend gesprekje dan gepland, ergens op plastic stoeltjes in de schaduw, want de obroni's moeten natuurlijk niet in de zon zitten. Maar we kunnen daadwerkelijk van start met dit project! We hebben al uitvoerig met onze technische kennis het gebouwtje geïnspecteerd en zelfs Buiske en ik konden zien dat er een plafond in moest, anders kan er wel erg gemakkelijk water naar binnen, een likje verf kan ook geen kwaad en uiteraard mag elektriciteit niet ontbreken. Dus voordat we daadwerkelijk de computers er in kunnen zetten, gaan we eerst het hokje hopelijk omtoveren tot een waardig ICT-lokaaltje. Maar we hebben hierbij de steun van de enthousiaste headmaster die maar al te graag wil dat het allemaal goed wordt geregeld. Dinsdag en woensdag komen de werklui al op school om het hokkie om te toveren, dus vooruitgang wordt al gemaakt. Wordt vervolgd, trouwe lezers...

Maar de afgelopen weken heb ik misschien niet al te veel van me laten horen, maar desalniettemin hebben we hier voldoende beleefd. Per aspera ad astra. Vrij vertaald uit het Latijn betekent het door alle moeilijkheid naar de sterren. Wat je ook mee maakt, uiteindelijk kom je er wel. Of in een wat recentere slogan van de Roosvicee reclames: 'Het komt wel goed, schatje.' Allereerst ben ik met Buiske weer naar het Noorden afgereisd, aangezien Buiske daar een project steunt om een echt, echt Afrikaans dorp te voorzien van water. Onze Ghanese contactpersoon daar, Hamza, beloofde goed voor ons te zorgen, we mochten in het logeerhuis van de chief van de community overnachten. Nou dat belooft wat, dachten we. Na de aankomst in het dorpje Larabanga met een bijna knappende blaas, moest ik toch echt even gebruik maken van het toilet voordat ik het huis van de almachtige chief goed kon bewonderen. Hamza als goede gastheer zou me het wel even laten zien. Hij liep naar buiten, strekte zijn armen en zei: 'It's free range, you can choose a spot.' Ik weet dat ik in Afrika zit, maar dat is toch wel weer even slikken. Helemaal met de gedachte dat iedereen daar in het dorp overal een plekje zoekt en dat de kans in een moment van onoplettendheid erg groot is dat je je teenslippertje plaatst in een cadeautje van een Ghanees.. Na dit moment van lichte ongemakkelijkheid in de Ghanese natuur en bijna een hartaanval, toen ik eindelijk mijn spot had gevonden bewogen er ineens enkele kippen naast me, was het tijd voor een waardige bewondering van het logeerhuis van de chief. Kennen jullie de groen-grijze schuurtjes in de achtertuin? Dat is wel een juiste beschrijving maar met de toevoeging van een golfplaten dakje, een matras op de grond en een ventilator. De bewondering was al snel voorbij en maakte direct plaats voor verwondering waar we nu weer waren beland. Midden in de nacht veranderde de verwondering in lichtelijke irritatie, toen moeder natuur heerlijk tekeer ging met hoosbuien en het golfplaten dakje gemakkelijk kon overwinnen. Uiteraard boven mijn kant van het matras waren enkele lekken in het dak, net als net boven het plekje waar ik mijn tas had neergezet. En Buiske maar doorslapen zonder enkele Ghanese regendruppel die haar nachtrust verstoorde.

Na deze onvergetelijke avond en nacht werden we de volgende dag neergezet in een vergadering met de chief. Van het hele dorp waren alle belangrijke personen bijeengekomen om Buiske aan te horen over haar plannen voor het dorp. De chief mompelt wat, andere mensen zeggen dit tegen Hamza, die dit weer in Engels aan ons doorgeeft. Na bijna alles wat Buiske zei, werd er geklapt door alles en iedereen, zelfs de chief onderbrak wat mompelen om de handen op elkaar te klappen. Maar in zulke situaties en met een dergelijke efficiënte manier van communiceren, voel je je daar toch redelijk ongemakkelijk, maar werkelijk waar weer een belevenis om niet te vergeten. Zonder ook de taal te spreken, merk je wel aan alles de dankbaarheid van de mensen, waardoor je toch weer de ongemakkelijkheid van de free range en de accommodatie direct even vergeet.

De volgende beschrijving met betrekking tot nog een free range verhaal kan schokkende informatie bevatten... Pas in het daglicht zagen Buiske en ik hoe open en groot de vlakte was rond ons schuurtje en ook hoeveel mensen er om ons heen woonden en hoe gemakkelijk zij de blanke Obroni''s in de vlakte konden spotten. Met als logisch gevolg dat Buiske en ik besloten om maar weer te wachten tot het donker, met enkel de kippetjes als gezelschap in de free range. Ik heb echter gefaald, want halverwege de dag had mijn koppige blaas weer een eigen wil... En dan lopen er ineens ontzettend veel mensen op de vlakte! Dus dan komt creativiteit om de hoek kijken. Geïnspireerd door de Ghanese vrouwen hier, dames en heren schrik niet, heeft Linda de Boer dus een rok aangetrokken om zo maar gebruik te maken van de free range, zonder al te veel te tonen aan de rondlopende Ghanezen. En nee, van Linda in een rok zijn uiteraard ook geen foto's gemaakt...

Na enkele dagen in Larabanga zijn we verder gereisd naar Wechiau, waar men de natuur en nijlpaarden probeert te beschermen. Onder begeleiding en bescherming van een enorm lange Ghanees hebben wij daar op het dak geslapen van het hostel, zo onder de prachtige sterrenhemel. Lange reis, free range, alle insecten zo vergeten wanneer je zo kan slapen. Prachtig! De volgende ochtend zijn we in een lekkende kano gestapt, die de gids overigens wel had gerepareerd met watten en plastic zakken, op zoek naar de nijlpaarden. Op de Black Volta zijn we uiteindelijk in Burkino Faso, het buurland, terecht gekomen en daar zagen we 9 paar oortjes en neusgaten boven het water uitsteken. Weer een enorme kick om zulke beesten in het echt te zien, maar na enkele minuten daar met als enige actie dat ze een beetje onder water gingen en weer met de oortjes en ogen boven kwamen, had je het ook wel gezien. Op het moment dat de kano net weer draaide om terug te keren, spreidde een van de nijlpaardjes z'n enorme bek open om ons toch nog even wat actie te tonen.

Na deze safari kwamen we er achter dat we enkel de nachtbus naar het zuiden weer konden nemen. Eigenlijk verheugden we ons hier wel op, want in de nacht in een aircobus zou je wel lekker kunnen slapen, dachten we... Na al een dag vol hoofdpijn, kreeg ik na een uur in de bus toch sterk het gevoel dat mijn lunch en avondeten zouden terugkeren naar het daglicht. Geloof me, dit is geen prettig gevoel in een overvolle bus en met het vooruitzicht van nog 6,5 uur reizen. Ik zal jullie de details besparen, maar het is verbazingwekkend hoeveel liters vocht een mens kan overgeven. Acht plastic zakken vol! En dan zit je daar met je plastic zakjes met braaksel tussen de benen op de grond,want je kan het nergens kwijt in die bus. Tijdens een pitstop heb ik het maar stiekem naar buiten gesmokkeld en in de greppel gegooid, zullen ze vast blij mee zij in Techiman. Heel wat plastic zakken lichter, kon ik er samen met Buiske en Ina in Kumasi, veilig in de hotelkamer met een enorme emmer naast me er wel om lachen. Maar het waren echt de langste 7 uren uit mijn leven tot nu toe, wie weet wat we nog meer gaan beleven...

Het kon niet missen, het bleek in het ziekenhuis in Kumasi uiteindelijk malaria te zijn. Zonder ook maar iets te zeggen, enkel de blanken uitlachend, werd ik aan het infuus gelegd met de mededeling dat wij blanken niet sterk waren en dat een muggetje ons zo ziek kan maken. Achja, na deze fijne ervaring van patiëntenbehandeling in het ziekenhuis en wat pillen rijker, ging het daadwerkelijk beter. Ze weten hier echt goed hoe malaria te genezen, oftewel je helemaal vol te spuiten met gif...pardon medicatie..dan overleven de parasieten het echt niet.
Maar geen enkel medicijn kan op tegen de verwondering en blijdschap van een weeskind hier. Dit klinkt heel zoetsappig, maar het is echt waar. De weeskindertjes hier hebben mij echt de malaria doen vergeten. We hadden besloten om de kids mee te nemen naar het zwembad in Swedru. Nou alleen al toen ze hoorden dat ze ergens heen gingen, dat was al bijzonder! En die koppies toen ze alleen al in de taxi's zaten! Fantastisch! Helemaal opgedoft trouwens voor het uitstapje met de blanken, de lakschoentjes, overhempjes en vreselijke tuttige jurkjes mochten niet ontbreken. En de blijdschap toen ze het zwembad zagen, geweldig! De hele dag hebben ze 'gezwommen' met hulp van ons en ontzettend veel plezier gehad. Onbetaalbaar!

Wat je hier ook meemaakt, dingen die niet leuk zijn, het wordt volledig weggevaagd door de dingen die wel ontzettend leuk zijn. Dat maakt het het allemaal waard. Per aspera ad astra. Zo heb ik enkele dagen geleden mijn verrassing uit Nederland ontvangen! Lieve mensen, heel erg bedankt voor alle lieve woorden en de leuke filmpjes! Ik kan niet beschrijven wat dat met je doet als je zo ver weg zit en je krijgt zo'n lieve en leuke verrassing uit Nederland (en Indonesie ;)). Ontzettend bedankt! Ik heb het al wel vier keer bekeken en het blijft even leuk!

Ik zit helaas al bijna halverwege mijn tijd hier. Heel jammer, maar dat betekent ook dat er steeds minder dagen over zijn dat ik Elianne hier mag ontvangen in Ghana! De laatste drie weken komt Elianne naar Ghana! Ik kan niet verwoorden hoe blij ik hier om ben. Het is toch heel fijn om iemand van thuis hier dingen te laten zien, het zelf te laten beleven en ook om samen hier nog dingen gaan te beleven! De laatste drie weken hier zal ik met Elianne gaan rondreizen :) Dus wat dat betreft tel ik de dagen daar naar toe wel af, omdat ik niet kan wachten om haar hier alles te laten zien! Maar aan de andere kant de tijd vliegt hier voorbij, het is verbazingwekkend hoe snel het gaat zodra je hier je routine hebt gevonden. Tempus fugit.