De zoetsappige ananas met een vissige geur
Door: lidebo88
Blijf op de hoogte en volg Linda
03 April 2012 | Ghana, Swedru
Ik kan niet beloven dat deze hele blog net zo creatief zal worden als de titel, maar ik zal uiteraard mijn best doen. Ik ben inmiddels al zo'n twee weken Madame Linda. De eerste dag op de school was het nog Obroni, maar al na de eerste dag kwam het respectvolle Madame al over de Ghanese lippen. Bij aankomst op de school, waar ik heel braaf achter Madame Buis liep, maakte ik kennis met de headmaster. Een klein, rond, dikkig, kaal mannetje en een enorme vrouwencharmeur. Natuurlijk maakt hij ook op mij een verpletterende indruk. Maar deze grappenmaker plaatste mij maar gelijk in class 5, dus redelijk oude kinderen. Gelukkig maar de kleinste klas van de hele school, welgeteld 57 leerlingen. Maar de headmaster nam mij bij de hand, droeg mij over aan een ander klein mannetje en dit mannetje nam me mee naar een lokaal waar ik werd bedolven onder de juichende en springende kinderen. Zo'n welkom krijg ik nou nooit op een stageschool in Nederland...Dus dit zal ik zeker missen..
Maar hiervoor ben ik naar Ghana gekomen, het onderwijs. Ik kijk mijn ogen uit, mijn mond valt voortdurend open van verbazing en mijn observatieschriftje staat al bomvol met opvallende gebeurtenissen. Ik vermaak me prima achter in de klas op mijn door leerlingen schoongemaakte stoeltje. Het was alleen al observerend een enorme ervaring. In iedere pauze wordt er een leerling met het geld van de leraar op pad gestuurd om voor Madame een ananas te halen. Daar ben ik op zich op tegen, maar zodra ik het eerste stukje ananas weer in mijn mond heb, vergeet ik direct mijn tegenzin. Zo zoet en sappig. Alleen al voor het fruit, zou je al naar Ghana kunnen komen... Maar deze triomf is direct voorbij, wanneer een andere leerling met het eetpakketje voor de leraar aankomt, wat iedere dag bestaat uit vis....Die meurende vis is verschrikkelijk! Die doordringende geur verpest bijna mijn ananasmomentje.
Afijn, het onderwijs zelf. Als je het vergelijkt met het vooroorlogse Nederlandse onderwijs, dan liepen wij in Nederland al voor. Veel klassikaal, bijna geen boeken, geen aandacht voor het individu, niveau, leeftijd, interesses, leerstijl, etc.. De onderwijzers hoeven hier in principe geen opleiding gevolgd te hebben om voor de klas te staan. Zodra je maar een beetje om kan gaan met de stok, dan heb je al één benodigde competentie te pakken. Op mijn tweede dag vertrekt de leraar voor drie uren voor een vergadering, laat de onwetende Obroni achter in het lokaal bij 57 Ghaneesjes, zonder ook maar een opdracht te geven aan of de Madame of leerlingen. Voor mijn gevoel was het echt een apenkooi, maar Buiske kwam langs en vond dat ik mijn klas best goed onder controle had... Dit zegt misschien meer iets over haar onhandelbare klas dan over mijn kwaliteiten, maar dat terzijde. De volgende dag was het precies hetzelfde, maar Madam Linda was inmiddels over deze verbazing heen en heeft de stoute juffenschoenen aangetrokken en is maar even voor de klas gaan staan. Met veel creativiteit en geduld hebben de meeste leerlingen toch wat in hun schrift gekregen. Dat geeft zo'n kick tijdens het nakijken, dat je leest dat meer dan de helft het heeft begrepen! Dus weer een ananasmomentgevoel! Maar dan komt al snel de vissige geur, want de leraar komt terug, is niet tevreden met het resultaat en slaat er op los....
Over het geheel is het een enorme ervaring om een deel uit te maken van het onderwijs hier. Je moet alleen wel accepteren dat je hier moet meedraaien in hun systeem, hoe fout dat soms ook in mijn ogen is. Als je zelf ook maar een klein beetje verstand hebt van lesgeven of pedagogiek, dan is het heel moeilijk accepteren hoe er hier wordt gehandeld. Maar aan de andere kant zit je in een totaal andere cultuur en moet je ook gewoon accepteren hoe het er hier aan toe gaat. Ook al gebeurt dat af en toe knarsetandend wanneer ik voor de zoveelste keer een fout ontdek in de uitleg van de leraar, die leerlingen klakkeloos overnemen...
Na de schooldagen breng ik tijd door met andere vrijwilligers op het Blessed Little Angels project. Dit is een weeshuis met 21 kinderen. Het eerste uurtje na de schooldag bestaan onze taken uit bijkomen van school en het vermaken van de jongste kinderen. Om 15 uur komen de oudere kinderen, die wij helpen met het huiswerk. Eindelijk kan je dan het op de juiste manier uitleggen! Het fijne hier van is dat je veel individuele aandacht kan geven en kinderen echt kan helpen met het begrijpen van het huiswerk. Een ander pluspuntje is dat bij goed gemaakt huiswerk, deze kinderen niet worden geslagen. Dus mochten we als vrijwilligers nog niet genoeg gemotiveerd zijn om te begeleiden bij het huiswerk, dan is dat ook zeker een stimulans!
Vorige week werden Buiske en ik neergezet in het kantoortje van onze lieftallige headmaster. We vroegen ons als af waarom er zoveel moeite werd gedaan om stoelen voor ons te halen. Ineens zitten er drie mannen tegenover ons en worden wij als Obroni's gevraagd om een project te ondersteunen. Hier in de omgeving zijn ze bezig om computers te krijgen voor op de scholen. De ICT-lessen zijn verplicht, maar er is geen enkele computer op de school. Als aspirant leerkracht had ik al aangeboden om een lessenserie te schrijven voor computerlessen zonder computer. Ga nooit een uitdaging uit de weg....En dit wordt zeker een uitdaging! Maar de computerman heeft ons om hulp gevraagd. Buiske en ik hebben direct aangegeven dat we dit een goed project vinden en dat we zeker ons best willen doen om dit te realiseren. Helemaal omdat we ook zelf daadwerkelijk ook nog tijd genoeg hebben om met de computers te geven. Want zowel de leraren als leerlingen moeten onderwezen worden hoe om te gaan met de computers. Het lijkt ons fantastisch om dit project te starten en te kunnen voltooien. Mijn voormalig medestudenten van de PABO weten hoe gepassioneerd ik ben over ICT in het onderwijs, dus die kunnen misschien het beste mijn enthousiasme nu begrijpen! Wij willen proberen te realiseren om geld te krijgen voor vijf computers hier op school om zo een computerlokaaltje te creëren. De computers van de computerman zijn 295 cedis per stuk, omgerekend zo'n 130 Euro. Ik heb inmiddels al de stichting Amazing Children benaderd om ons te steunen. Zij willen wel met ons samenwerken om ons te helpen. Dit is fantastisch nieuws! Weer aan ananasmomentje! Zij willen een deel sponsoren, maar verwachten ook een tegenprestatie. Zij willen graag eens in de zoveel tijd een verslagje van de vorderingen met bijpassende foto's. Geen probleem! Ik mag graag schrijven over de fantastische belevenissen hier, dus dat kan er ook bij! Stichting Amazing Children produceert ook verjaardagskalenders. Als tegenprestatie hebben zij ons de uitdaging gegeven om 30 kalenders te verkopen! Ik weet dat al heel veel mensen mij gesteund hebben om hier überhaupt te komen en mijn droom te realiseren. Ik ben hiervoor ontzettend dankbaar, dat is niet in woorden uit te drukken! Van tevoren had ik ook niet kunnen weten dat ik hier zo'n project zo tegenkomen en zou mogen starten en begeleiden,maar dus ook weer een financiering nodig zou hebben. De kalenders zijn €12,50 per stuk. Niet alleen helpt het onze financiering voor het project, maar ook meer naamsbekendheid voor de goede stichting. Bij deze doe ik nu weer een beroep op mijn trouwe volgers, maar ook op vrienden,familie en kennissenkring. Mocht je zelf dit project willen steunen door een kalender te kopen of ken je mensen in je omgeving die ons willen steunen door het kopen van een kalender, laat het ons weten! Het zou fantastisch zijn als Buiske en ik dit project kunnen realiseren.
Ik houd jullie op de hoogte van alle vorderingen van het project en hopelijk nog de vele ananasmomentjes die volgen!
Maar hiervoor ben ik naar Ghana gekomen, het onderwijs. Ik kijk mijn ogen uit, mijn mond valt voortdurend open van verbazing en mijn observatieschriftje staat al bomvol met opvallende gebeurtenissen. Ik vermaak me prima achter in de klas op mijn door leerlingen schoongemaakte stoeltje. Het was alleen al observerend een enorme ervaring. In iedere pauze wordt er een leerling met het geld van de leraar op pad gestuurd om voor Madame een ananas te halen. Daar ben ik op zich op tegen, maar zodra ik het eerste stukje ananas weer in mijn mond heb, vergeet ik direct mijn tegenzin. Zo zoet en sappig. Alleen al voor het fruit, zou je al naar Ghana kunnen komen... Maar deze triomf is direct voorbij, wanneer een andere leerling met het eetpakketje voor de leraar aankomt, wat iedere dag bestaat uit vis....Die meurende vis is verschrikkelijk! Die doordringende geur verpest bijna mijn ananasmomentje.
Afijn, het onderwijs zelf. Als je het vergelijkt met het vooroorlogse Nederlandse onderwijs, dan liepen wij in Nederland al voor. Veel klassikaal, bijna geen boeken, geen aandacht voor het individu, niveau, leeftijd, interesses, leerstijl, etc.. De onderwijzers hoeven hier in principe geen opleiding gevolgd te hebben om voor de klas te staan. Zodra je maar een beetje om kan gaan met de stok, dan heb je al één benodigde competentie te pakken. Op mijn tweede dag vertrekt de leraar voor drie uren voor een vergadering, laat de onwetende Obroni achter in het lokaal bij 57 Ghaneesjes, zonder ook maar een opdracht te geven aan of de Madame of leerlingen. Voor mijn gevoel was het echt een apenkooi, maar Buiske kwam langs en vond dat ik mijn klas best goed onder controle had... Dit zegt misschien meer iets over haar onhandelbare klas dan over mijn kwaliteiten, maar dat terzijde. De volgende dag was het precies hetzelfde, maar Madam Linda was inmiddels over deze verbazing heen en heeft de stoute juffenschoenen aangetrokken en is maar even voor de klas gaan staan. Met veel creativiteit en geduld hebben de meeste leerlingen toch wat in hun schrift gekregen. Dat geeft zo'n kick tijdens het nakijken, dat je leest dat meer dan de helft het heeft begrepen! Dus weer een ananasmomentgevoel! Maar dan komt al snel de vissige geur, want de leraar komt terug, is niet tevreden met het resultaat en slaat er op los....
Over het geheel is het een enorme ervaring om een deel uit te maken van het onderwijs hier. Je moet alleen wel accepteren dat je hier moet meedraaien in hun systeem, hoe fout dat soms ook in mijn ogen is. Als je zelf ook maar een klein beetje verstand hebt van lesgeven of pedagogiek, dan is het heel moeilijk accepteren hoe er hier wordt gehandeld. Maar aan de andere kant zit je in een totaal andere cultuur en moet je ook gewoon accepteren hoe het er hier aan toe gaat. Ook al gebeurt dat af en toe knarsetandend wanneer ik voor de zoveelste keer een fout ontdek in de uitleg van de leraar, die leerlingen klakkeloos overnemen...
Na de schooldagen breng ik tijd door met andere vrijwilligers op het Blessed Little Angels project. Dit is een weeshuis met 21 kinderen. Het eerste uurtje na de schooldag bestaan onze taken uit bijkomen van school en het vermaken van de jongste kinderen. Om 15 uur komen de oudere kinderen, die wij helpen met het huiswerk. Eindelijk kan je dan het op de juiste manier uitleggen! Het fijne hier van is dat je veel individuele aandacht kan geven en kinderen echt kan helpen met het begrijpen van het huiswerk. Een ander pluspuntje is dat bij goed gemaakt huiswerk, deze kinderen niet worden geslagen. Dus mochten we als vrijwilligers nog niet genoeg gemotiveerd zijn om te begeleiden bij het huiswerk, dan is dat ook zeker een stimulans!
Vorige week werden Buiske en ik neergezet in het kantoortje van onze lieftallige headmaster. We vroegen ons als af waarom er zoveel moeite werd gedaan om stoelen voor ons te halen. Ineens zitten er drie mannen tegenover ons en worden wij als Obroni's gevraagd om een project te ondersteunen. Hier in de omgeving zijn ze bezig om computers te krijgen voor op de scholen. De ICT-lessen zijn verplicht, maar er is geen enkele computer op de school. Als aspirant leerkracht had ik al aangeboden om een lessenserie te schrijven voor computerlessen zonder computer. Ga nooit een uitdaging uit de weg....En dit wordt zeker een uitdaging! Maar de computerman heeft ons om hulp gevraagd. Buiske en ik hebben direct aangegeven dat we dit een goed project vinden en dat we zeker ons best willen doen om dit te realiseren. Helemaal omdat we ook zelf daadwerkelijk ook nog tijd genoeg hebben om met de computers te geven. Want zowel de leraren als leerlingen moeten onderwezen worden hoe om te gaan met de computers. Het lijkt ons fantastisch om dit project te starten en te kunnen voltooien. Mijn voormalig medestudenten van de PABO weten hoe gepassioneerd ik ben over ICT in het onderwijs, dus die kunnen misschien het beste mijn enthousiasme nu begrijpen! Wij willen proberen te realiseren om geld te krijgen voor vijf computers hier op school om zo een computerlokaaltje te creëren. De computers van de computerman zijn 295 cedis per stuk, omgerekend zo'n 130 Euro. Ik heb inmiddels al de stichting Amazing Children benaderd om ons te steunen. Zij willen wel met ons samenwerken om ons te helpen. Dit is fantastisch nieuws! Weer aan ananasmomentje! Zij willen een deel sponsoren, maar verwachten ook een tegenprestatie. Zij willen graag eens in de zoveel tijd een verslagje van de vorderingen met bijpassende foto's. Geen probleem! Ik mag graag schrijven over de fantastische belevenissen hier, dus dat kan er ook bij! Stichting Amazing Children produceert ook verjaardagskalenders. Als tegenprestatie hebben zij ons de uitdaging gegeven om 30 kalenders te verkopen! Ik weet dat al heel veel mensen mij gesteund hebben om hier überhaupt te komen en mijn droom te realiseren. Ik ben hiervoor ontzettend dankbaar, dat is niet in woorden uit te drukken! Van tevoren had ik ook niet kunnen weten dat ik hier zo'n project zo tegenkomen en zou mogen starten en begeleiden,maar dus ook weer een financiering nodig zou hebben. De kalenders zijn €12,50 per stuk. Niet alleen helpt het onze financiering voor het project, maar ook meer naamsbekendheid voor de goede stichting. Bij deze doe ik nu weer een beroep op mijn trouwe volgers, maar ook op vrienden,familie en kennissenkring. Mocht je zelf dit project willen steunen door een kalender te kopen of ken je mensen in je omgeving die ons willen steunen door het kopen van een kalender, laat het ons weten! Het zou fantastisch zijn als Buiske en ik dit project kunnen realiseren.
Ik houd jullie op de hoogte van alle vorderingen van het project en hopelijk nog de vele ananasmomentjes die volgen!
-
03 April 2012 - 19:23
Bep:
Natuurlijk steun ik jou,
geniet van je verhalen ,en merk dat je nu pas echt enthousiast bent.
Laat ons maar weten hoe we dit kennen doen.
Lieve groetjes bep -
03 April 2012 - 20:09
Monica Boone:
Zet mij maar op de lijst voor zo'n kalender en ik ga even kijken of ik nog meer mensen kan vinden.
Groet Monica (moeder Buiske) -
03 April 2012 - 20:22
Tess:
Linda,
Ik vind het nog steeds fantastisch om te lezen hoe je zo bezig bent in t verre Ghana. Totaal uit je comfortzone en zo enthousiast! Ik wil wel een kalender van je kopen! :)
Vorige week waren de milka reepjes trouwens weer 2 voor de prijs van 1. Elke keer als ik werkte moest ik aan je denken haha! Ik heb ze maar 1 keer gekocht, goed he ;)
xx Tess -
03 April 2012 - 20:23
Femmie:
Uiteraard wil ik heel graag zo'n kalender. Reserveer voor mij in ieder geval maar 2. -
03 April 2012 - 21:19
Lonne:
Yo computernerdje van me ;)
Blij dat je in je element bent daar, ik zou me geen betere computerjuf kunnen wensen en ik krijg stiekem ook een ananasmomentje als ik je verhalen lees ;)
Weet niet of je mn berichtje nog had gelezen op fb, maar Onze Lieve Dirk heeft besloten mij volkomen te negeren en hij was laatst ook niet aanwezig op de prachtige PA. What to do?
xx -
03 April 2012 - 22:10
RJ:
Ik snap het niet...Kinderen mag je toch gewoon slaan als ze fouten maken? :P
Goed te horen dat je je op educatief vlak heerlijk kan uitleven daar. Cultuurverschillen komen duidelijk naar voren, maar ja, wat doe je daar aan? Misschien kun je er een reflectieverslag over schrijven, dat moest ik laatst doen aan de hand van het thema 'omgang met allochtonen' in het kader van professioneel handelen van de logopedist. xD
Ga zo door en blijf ten volste van elke dag genieten. :)
Ananasmomentjes,
RJ -
04 April 2012 - 07:16
Eliannespake:
Kijk aan: een ananas-momentje met inhoud - en met een opdracht! Wat zeg ik? 2 opdrachten!. Daar gaan we werk van maken!. Maar, los van die opdrachten: ik heb weer genoten van je belevenissen, en je verbazing over die andere (sla)cultuur, die daar in Ghana zo toepasselijk blijkt te zijn voor de kinderen! Het lijkt mij niet eenvoudig om je toch min of meer aan te passen aan die (kwalijke) gewoontes, en niet al te zeer over te gaan op het willen verbeteren van de wereld aldaar! Zij (je bazen, zoals dat dikke mannetje,) mogen best weten dat je een andere opvoedingsmoraal hebt meegekregen uit "Holland",maar naar vermogen aanpassen aan hún moraliteit is voor jou - jullie- toch ook een opdracht.
Maar ik heb weer lekker zitten grinniken over je belevenissen - en je etenswaar!. Bedankt! en we wachten je nieuwe reisverhaal weer met spanning af.
Houd je taai, en behoed je voor ál te veel hooi op je vork nemen. Eliannespake. -
04 April 2012 - 08:18
Tineke:
Lieve Lin :)
Ik geniet echt super van je verhalen en vind het heerlijk om te lezen dat jij je daar als een vis in het water voelt. (al vind ik het lezen over stokslagen minder leuk)
Ga zo door en bij deze wil ik ook wel een kalender.
Veel liefs (oudtante) Tineke -
04 April 2012 - 08:30
Tineke:
Lieve Madam, alias Linda :)
Ik geniet iedere keer zo van je verhalen en ben blij dat jij je daar in het verre Ghana als een vis in het water voelt, al vind ik het lezen over stokslagen veel minder leuk.
Bij deze mag je mij natuurlijk ook op je lijstje plaatsen voor een kalender en vind het geweldig dat je je daar ook in gaat zetten voor dit computer project...toppertje.
Veel liefs en de groetjes,
Tineke
ook de groetjes en veel liefs van Ludson. -
04 April 2012 - 09:10
Marie:
Hee Linda,
Vet herkenbaar allemaal!
Fijn om te lezen, reserveer je een kalender voor me ook?
Liefs van de buren/Burkina -
04 April 2012 - 09:28
Anneke:
Linda, weer een erg leuk verslag en natuurlijk wil ik een kalender!! -
04 April 2012 - 15:39
Janet:
Wederom een een verslag dat superleuk is om te lezen. Blij dat het goed gaat met onze Madam Linda ;)
Groetjes en een knuffel! -
04 April 2012 - 18:59
Willem:
Schokkend verhaal deze keer, Lin. Je beschrijft eigenlijk de 19e eeuwse Engelse kostschoolmentaliteit . En dat is niet verwonderlijk. Ghana was immers tot 1957 een Engelse kolonie. Er is kennelijk het nodige blijven hangen....
Maar jullie voornemen om het onderwijs ter plaatse te verrijken met heuse computers vind ik een fantastische vondst. Als jullie dat lukt, en waarom zou dat niet lukken, dan krijgt het onderwijs aldaar een enorme boost. Dan gaan de luiken open. En wordt het onderwijs minder afhankelijk van humeurige potentaatjes die hun eigen kennis niet op orde hebben.
Ik zeg: Doen!
Noteer mij voor minstens een kalender! -
05 April 2012 - 13:00
Willemien En 8b:
Hallo Linda,
Wij zijn groep 8b van de Nijenoert. Wij zitten bij juf Willemien in de klas.
We willen je graag helpen, om computers te kopen voor jullie school in Ghana.
Wij hebben allemaal 70 eurocent meegenomen uit onze eigen spaarpot, zodat we met z'n allen een kalender kunnen kopen. We willen graag een kalender bestellen.
Veel succes en groeten van groep 8b (inclusief juf Willemien)
-
06 April 2012 - 21:36
Roland:
super ik doe met zo,n kalender , geniet en veel plezier groetjes roland -
12 April 2012 - 20:31
Loes:
Hey linda!
Wat super om te lezen! Fijn dat je het zo naar je zin hebt en nu een leuk project hebt gevonden! Heel gaaf! Geniet ervan en spreek je snel!Kuskus -
21 Juni 2012 - 19:23
Annie:
Hey meid,
Beetje laat ben ik natuurlijk weer, maar wat schrijf jij geweldig leuk! :D Zo levendig haha. Wat een mooie avonturen beleef je, je komt met zoveel ervaring thuis, wouw!!
Het slaan gaat me door merg en been als ik dat lees :S
Heb je nog kalenders? Want dan wil ik er ook wel twee!
Heel veel plezier nog, zie dat je over een dikke maand terug komt. Voor ons super leuk, voor Afrika een gemis!!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
