Een voorproefje op de Ghanese cultuur

Het is zover! Nadat ik vorige maand al enthousiast was over mijn reis naar Tukkerland, kan ik nu melden dat ik daadwerkelijk Ghana ook in kan komen! Althans, ik heb mijn visum, met mijn geluk word ik eerst vastgehouden op het vliegveld in Accra… Ik heb er geen twijfel over dat volgende maand bij het in- en uitchecken op de vliegvelden alle apparatuur van de douane gaat piepen zodra ik langs loop. Wordt vervolgd... Maar goed, ik dwaal af, het visum is aangevraagd, goedgekeurd en ontvangen!

Één en al avontuur weer en ik ben nog niet eens echt onderweg naar Ghana. Laat ik bij het begin beginnen. Wanneer je iets over Ghana leest, dan lees je dat de bevolking enorm vriendelijk is en gastvrij. Wie Ghana wil ervaren, moet de Ghanezen ervaren. En ik heb wat ervaren op de ambassade op de bewuste dinsdag vorige week. De dag begon al goed met een reis om 06.07 uur en uiteraard een lekker kopje koffie op het station. Na een wereldreis in Nederland van enkele uren kwam ik aan te Den Haag. Na eerst tien minuten te hebben gedaan over het vinden van de juiste stationsuitgang, heb ik ruim een half uur rondgedwaald in Den Haag en ben ik uiteindelijk (per ongeluk) bij de ambassade aangekomen. Google Maps gaf ‘maar’ een kwartiertje looptijd aan, ik laat het aan de lezer over om te beslissen of Maps het mis had of dat mijn oriëntatievermogen niet naar behoren functioneert.

Keurig op tijd stond ik voor de dichte deur bij de ambassade. Op grote witte papieren werd aangegeven dat de ambassade pas vanaf 10 uur visumaanvragen in behandeling zou nemen en dat men de deur absoluut niet mag aanraken… Zonder de deur aan te raken drukte ik inmiddels lichtelijk zenuwachtig op de bel. En er gebeurde niks. Vervolgens komt er een man naast me staan, drukt op de juiste knop en de elektrische deur gaat open. Vervolgens worden we zeer vriendelijk ontvangen: Ik: ‘Good morning!’
Ghanese meneer: Knikt. .’ Why are you here?!’
Ik: ‘I’m here to apply for a visa’
Ghanese meneer: ‘Do have this?! (Houdt formulieren omhoog)
Ik: ‘Yes, I do have those’
Ghanese meneer wijst naar een deur …

Afijn, ochtendhumeurtje kan altijd voorkomen dacht ik nog. In de wachtkamer, waar ze ons al wilden laten wennen aan Ghanese temperaturen, heb ik vervolgens ruim twee uur gezeten, voordat ze eindelijk de eerste persoon hielpen. Om de tien minuten kwam er een andere man in de wachtkamer, blafte wat commando’s, propte een andere dvd in de speler, blafte nog een keer en ging weer weg. Dat was de wachtkamer… De uiteindelijke overhoring, pardon behandeling, van mijn visumaanvraag, was net een scène uit een oude detectivefilm. In een klein, warm donker kamertje werd ik door een andere Ghanese meneer uitgehoord over mijn plannen. Ik miste nog net de lamp die zo in je gezicht wordt geschenen bij dergelijke overhoringen en de druppende kraan op de achtergrond. Na vijf minuten ondervragen werd ik verzocht om op de andere stoel aan de tafel te gaan zitten, om vanaf die plek vervolgens geld te overhandigen aan een Ghanese mevrouw, terwijl de Ghanese meneer al een ander slachtoffer naar binnen liet komen en direct vragen begon te spuwen. Met als gevolg dat ik de mevrouw totaal niet kon verstaan. Uiteindelijk vertelde ze mij dat ik maar een half uurtje hoefde te wachten voor mijn visum en maar anderhalf uur later had ik mijn visum.

Het moge duidelijk zijn dat ik met mijn visumavontuur het aspect ‘ruim omgaan met tijd’ van de Ghanese cultuur al lichtelijk heb ervaren. Toch alvast een voorproefje op volgende maand :)