Update vanuit Ghana: Mijn drum- en danstalent

Eindelijk fatsoenlijk internet in de grote stad Kumasi, dus onderneem ik weer een poging om digitaal te vertellen hoe het hier is. Vergeef me voor de spel- en typefouten, maar ik heb beperkt de tijd om te typen (voor de volgende stroomuitval en dat mijn internetvoucher verloopt). Bedankt voor alle lieve reacties op de vorige blog.
Allereerst het verdere verloop van de introductieweek. We werden in een klein hokje voorgelicht over de veiligheid, code of conduct en verder te reizen met de tro-tro’s. Dit zijn afgedankte busjes waarin mensen worden vervoerd. De mate (bijrijder) hangt met zijn hoofd uit het raam en schreeuwt de bestemming. Dan hou je het krakkemikkig busje aan en dan prop je jezelf in het busje. Het is maar goed dat ze in Ghana niet zoveel verkeersborden hebben, anders zouden verscheidene mates zo hun hoofd verliezen door er tegen aan te knallen. Maar stel je voor, in een klein bestelbusje met bankjes zitten gemiddeld 12 tot 16 mensen gepropt, op de fantastische wegen in Ghana, in de hitte…Je moet gewoon niet naar het dashboard kijken…..De snelheidsmeter doet het niet, lampjes branden…Nou heb ik geen verstand van auto’s, maar ik weet inmiddels wel dat je zodra er een lampje brandt de auto langs de kant moet zetten en iemand moet bellen die er verstand van heeft….
Maar bij de bergen omhoog gaan we steeds langzamer en naar beneden geeft de chauffeur enorm gas (maar goed dat de snelheidsmeter het niet doet, anders zou ik nooit weer in een tro-tro zitten) om zo voor de volgende heuvel genoeg snelheid te hebben. Kleine intro van de tro-tro. Het is niet uit te leggen, zoiets moet je echt meemaken met dichtgeknepen billen en de ogen dicht…
Ik dwaal af, de introweek. Nou een mooi hoogtepuntje voor leedvermaak en een dieptepuntje voor mijn zelfvertrouwen was toch wel het drummen en dansen. Steven leerde ons drummen. Een Ghanees met een Nederlandse vrouw (alhoewel Friese vrouw…) dus hij sprak wat Nederlands. Ik gaf al aan dat ik er niks van kon, maar dat geloofde hij niet…Nou heb ik hem even ongelijk gegeven. Zelfs op foto’s is te zien dat ik mijn hand omhoog heb, terwijl de rest van de groep de hand op de juiste plek op de drum heeft…. En het dansen..tsja…laat ik zeggen dat ik mezelf creatief vind en altijd totaal iets anders doe dan de rest. Gelukkig was ik niet de enige, Buiske en ik verbleven mooi in een hoekje buiten het zicht van de camera lekker creatief dansen. Helaas foto- en videomateriaal kan ik jullie niet geven..Als het al wel bestaat en ik heel creatief toch per ongeluk in beeld ben gekomen, dan blijft het staatsgeheim….
Nog iets anders is de Afrikaanse markt. We zijn er heen geweest met de groep. Wij waren een attractie…’ Obroni, obroni’ Zo word je hier genoemd, het betekent (liefkozend?) blanke. Zelfs volwassen vrouwen knepen ons in de armen om onze huid te voelen….Van kinderen begrijp ik dat, maar van een vrouw van middelbare leeftijd…De markten zijn enorm ! Vis en vlees ligt in de volle zon, het meurt nog erger dan de open riolering hier, om een kleine impressie te geven van de markt… Maar je kunt het zo gek niet bedenken of het is op de markt te koop. Ze willen trouwens niet dat er foto’s worden gemaakt. We waren hier al voor gewaarschuwd en brave Linda had dus haar camera in de auto gelaten. Als je de spierballen van de Ghanese vrouw ziet, snap je waarom. Enkele van de groep hadden dit niet gedaan en werden daadwerkelijk op de markt door een Ghanese ‘dame’ met een haardracht die niet zou misstaan in 101 dalmatiërs bij Cruella de Vil, een aantal keer geslagen met het Ghanese dagblad.
Op vrijdag werden we vervoerd in de VIP bus naar Kumasi, een grote stad vlakbij de projecten. Op de beste weg van Ghana (grotendeels een zandweg met kuilen) vervolgden wij al hobbelend onze weg naar Kumasi. Onderweg werd er een fantastische Ghanese soap vertoond (6 uur lang) Voor de geïnteresseerden onder ons: Tears of a princess. Vast op YouTube te vinden. Na 6 uur lang reizen kwamen we uiteindelijk in Kumasi aan…. Om een lang verhaal kort te maken: Kreeg ik daar vermoeid en wel te horen dat ik totaal ergens anders was geplaatst. In een weeshuis voor kleine baby's en peuters…Mensen die mij kennen zullen ongetwijfeld weten dat dit niet mijn voorkeur heeft. Inmiddels heb ik de eerste week er op zitten, maar dat is voor later, want ik heb nog maar 5 minuten internet en mijn bevindingen over baby's moeten uiteraard uitvoerig worden beschreven…. Spannend cliffhanger!
Oeh ik merk dat er af en toe een automatische correctie in Word plaatsvindt...dus als er rare woorden in staan....het is de schuld van Word, uiteraard