Afscheid, een nieuw welkom en op jacht
Door: lidebo88
Blijf op de hoogte en volg Linda
18 Maart 2012 | Ghana, Swedru
Lieve mensen, bedankt voor alle reacties telkens weer op mijn blog. Dat doet me goed hier in dit tropische land. Ik kan niet iedereen persoonlijk een bericht terugsturen, maar weet dat ik het hier allemaal ontvang en enorm waardeer.
Allereerst wil ik jullie verblijden met de mededeling dat ik de baby's heb overleefd in Mampong. Of met andere woorden, ik heb het afscheid overleefd. Wie voor mijn reis naar Afrika mij had verteld dat ik baby's zou gaan verzorgen en dat ik daadwerkelijk een band zou krijgen met die ukkepukkies, die had ik met volle overtuiging voor gek verklaard. Maar een verre reis naar tropische oorden doet blijkbaar wonderen, want ik had het echt even moeilijk tijdens mijn laatste dag in het Babies Home. Alsof ze wisten dat ik niet weer zou komen, keken ze me aan met nog grotere ogen, met een nog liever glimlachje en maakten ze nog lievere geluidjes dan anders. Mijn absoluut favoriete mini-mens, Zambolo, was enkel alleen maar aan het huilen. Mijn Ghanese ontwikkelde baby-verzorger instinct sloeg direct alarm en al snel zag ik een wondje op zijn hoofd en hij had enorme koorts. Ach, dat ging me toch wel even aan het hart. Dus helaas, de foto's van mij met mijn favo ukkepukje geven een ander beeld weer van Zambolo, want het is anders een enorm vrolijke baby. Hij spartelt altijd met zijn handjes en voetjes, tong uit de mond en al spartelend en hijgend als een puppy vraagt hij altijd zo om opgepakt te worden. Maar uiteraard de dag dat ik mijn camera mee heb en dat mijn mede vrijwilliger foto's kan maken, staat hij enkel huilend op de foto. Maar ik ben alweer wat beter gestemd, want Tine (die inmiddels mijn plek heeft overgenomen in het Babies Home) heeft mij inmiddels ingelicht over de verbeterde gezondheid van Zambolo. Dus ik kan weer met een gerust hart slapen in deze kleine Ghanese bedden.
Vorige week vrijdag ben ik afgereisd naar Swedru. Daar zou ik mijn nieuwe host family ontmoeten, afscheid kunnen nemen van Loes en vanuit Swedru naar het noorden afreizen om een week lang even rond te reizen. Na een 6 uur lange rit achterin een tro-tro zowat boven op de bagage kwam ik uiteindelijk aan in Swedru. Ik werd opgehaald door Ben, een jongetje van de host family, die direct een van mijn tassen overnam. Typisch een geval van Tas-waar-ga-je-met-dat-jongetje-naar-toe. Maar ik mag absoluut niet alles alleen dragen. Maar ik werd enthousiast ontvangen door het omaatje hier, de dochter daarvan, daar weer het dochtertje van en uiteraard door Loes, die al 7 uur lang op een houten krukje zat voor het invlechten van haar haar. Heel anders dan mijn voormalige host family. Ik werd direct op een stoel neergezet, omaatje kwam aan met een ijskoude cola. Heerlijk! Je leert hier wel dingen enorm waarderen die je in Nederland zo voor het grijpen hebt. Ander feitje, ik ben nog nooit zo blij geweest met stromend water. Er komt hier gewoon water uit de kraan!
Maar het eerste verblijf was kort in mijn nieuwe onderkomen, want enkele uren de nacht in moesten Buiske en ik alweer een bus nemen richting het noorden. Precies dezelfde weg omgekeerd die ik enkele uren daarvoor had genomen...Anderhalve dag later waren we uiteindelijk in Tamale, vanaf daar is het ongeveer 4 uur naar Mole National Park, ons reisdoel. Maar de bus was vol. Of in ieder geval, geen zitplekken meer, want in Ghana zit een bus nooit vol. Kratten met tomaten, stoelen en enorm veel mensen worden maar die bussen ingeladen. Voor ingewijden, de bussen hier hebben ongeveer hetzelfde omhulsel als het rode 'dopje' alias de overdekte fiets uit Doezum. Maar uiteindelijk konden we nog zitten met z'n vieren op twee stoeltjes, plus onze bagage, erg knus allemaal en dat over de heerlijke bumpy roads. Dus lichtelijk platgedrukt en door elkaar geschud kwamen wij bij het olifantenparadijs in Ghana.
Nou olifantenparadijs?! Welk olifantenwalhalla?! Was mijn eerste gedachte na de ochtendsafari. Na een 2,5 uur lange rit op het dak van een jeep, fantastisch, en een kont vol blauwe plekken rijker, hadden we geen enkele olifant gezien. Maar ontelbaar veel antilopen, pardon Bushbocks, wilde zwijnen en vogels waagden hun leven door om de jeep heen te springen, maar nergens de grijze gevaartes. Vol goede moed beklommen wij weer de jeep in de avond. De gids scheurde een totaal andere richting op met de jeep. Na 1 uur hadden we werkelijk waar nog geen enkel beest gezien, zo ver waren we afgedwaald. Scherpe bocht, totaal andere kant op en ineens bam! Daar zagen we ze! Dat triomfantelijke gevoel dat je ineens olifanten in het wild hebt gevonden, dat is niet uit te leggen! Vier olifanten langs de waterkant op nog geen 20 meter afstand. Die fantastische grote donkere beesten met ontzettend veel groen om zich heen en in het water. Een mooier plaatje bestaat er haast niet. De gids vertelde ons later op het dak toen we allen wat terugkwamen van onze high, dat hij deze ochtend zijn geluksring niet om had, naar huis is gegaan om zijn ring voor ons te halen, ons weer wilde begeleiden en dat hij er zeker van was voor ons de olifanten te vinden. Het moraal van dit verhaal, kennis en ervaring van gidsen is niet belangrijk, maar vraag vooral of ze hun geluksring om hebben.
De volgende ochtend hebben we lopend de safari gedaan om onze achterwerken even wat rust te gunnen. De gids volgde met ons de sporen van de olifanten. Tip: neem altijd dichte schoenen mee, als je olifantensporen volgt. Linda was lekker foto's aan het maken toen haar voet, weliswaar in de dichte schoen, contact maakte met een verse hoop olifantenpoep. Nog heerlijk dampend. Een teken dat ze dichtbij waren en ineens zie je ze staan. Toch bijzonder hoe die immense beesten zich zo kunnen verstoppen achter luttele boompjes. Parallel liepen wij met de beesten naar de waterpoel en dan zie je die enorme gevaartes zich te water laden. Niet te omschrijven. Maar een fantastische ervaring.
Na deze jacht op de olifanten, hebben wij gepeddeld in een lekke kano in een dorpje vlakbij. Het traditionele dorp Larabanga bezocht, waar wij ooit nog eens zullen terugkeren voor een project in ontwikkeling en dan hopelijk op het dak van een huis kunnen slapen. Maar daar heeft de oma van onze gids de traditionele manier van katoenverwerking laten zien. Een onmogelijke opgave voor de onhandige Obroni's, naar dat terzijde. De oudste moskee mochten wij van buiten bewonderen, bezoekers worden niet toegelaten tot deze heilige plek. Op zich had ik er geen problemen mee. Allereerst had ik dan mijn schoenen moeten uit doen, wat ik mijn medereizigers niet had willen aandoen. En ten tweede waren deze Moskeedeuren gebouwd met hele kleine Ghanese mensen als voorbeeld, dus ik had me werkelijk helemaal dubbel moeten vouwen.
Na Mole zijn we afgereisd naar Nakoranza. Met Tamale weer als tussenstop, waar ons hostel diende als de plek om voetbal te kijken, dus iedere Ghanese voetballiefhebber was aanwezig. In Nakoranza is het Hand in Hand project, ooit opgericht door een Nederlandse tropenarts. Deze plek biedt onderdak, maar vooral ook liefde aan de gehandicapte kinderen. Sommige kinderen zijn inmiddels volwassen, maar werken daar nu in de workshop en maken prachtige sieraden en tassen. De atmosfeer daar is zo bijzonder. Het is een hele verademing om een keer niet in een omgeving te zijn waar om het minste of geringste een kind wordt geslagen. De idyllische omgeving en de kleine huisje om in te overnachten maken het plaatje helemaal compleet. Maar ook hier mochten de kinderen met natte shirts van het kwijl of natte broeken van ander lichaamsvocht niet ontbreken. Het hoort er allemaal bij. Maar een echte aanrader, wie ooit nog naar Ghana gaat, onderbreek de reis om even een blik te werpen bij het Hand in Hand project.
Als laatste van de week hebben we een bezoek gebracht aan het apendorpje in de buurt, Boabeng Fiema. Hier worden de apen als heilig beschouwd en behandeld als mensen. Ze hebben ook echt een begraafplaats voor de apen. Maar gewapend met bananen liepen wij de bossen in en we waren vijf minuten later al beroofd van onze bananen. Ze komen echt op je af en grijpen de bananen uit je handen. Vieze handen rijker en bananen armer vervolgden wij onze weg langs een holle boom, waar ik uiteraard in moest klimmen. Nog even wat beweging voordat we weer in de bus zouden zitten voor enkele uren.
Bij de terugkomst in Swedru werden Buiske en ik om de nek gevlogen door Ben en Cindy, kinderen van de host family. Wel grappig, want ik had ze zelf nog maar 1 keer gezien. Maar helemaal na zo'n lange reis voel je je helemaal welkom. Morgen begin ik op mijn nieuwe project. Eerst naar een school en na schooltijd naar het weeshuis. Lange dagen, maar hopelijk zeer leerzaam en vooral ook leuk.
Allereerst wil ik jullie verblijden met de mededeling dat ik de baby's heb overleefd in Mampong. Of met andere woorden, ik heb het afscheid overleefd. Wie voor mijn reis naar Afrika mij had verteld dat ik baby's zou gaan verzorgen en dat ik daadwerkelijk een band zou krijgen met die ukkepukkies, die had ik met volle overtuiging voor gek verklaard. Maar een verre reis naar tropische oorden doet blijkbaar wonderen, want ik had het echt even moeilijk tijdens mijn laatste dag in het Babies Home. Alsof ze wisten dat ik niet weer zou komen, keken ze me aan met nog grotere ogen, met een nog liever glimlachje en maakten ze nog lievere geluidjes dan anders. Mijn absoluut favoriete mini-mens, Zambolo, was enkel alleen maar aan het huilen. Mijn Ghanese ontwikkelde baby-verzorger instinct sloeg direct alarm en al snel zag ik een wondje op zijn hoofd en hij had enorme koorts. Ach, dat ging me toch wel even aan het hart. Dus helaas, de foto's van mij met mijn favo ukkepukje geven een ander beeld weer van Zambolo, want het is anders een enorm vrolijke baby. Hij spartelt altijd met zijn handjes en voetjes, tong uit de mond en al spartelend en hijgend als een puppy vraagt hij altijd zo om opgepakt te worden. Maar uiteraard de dag dat ik mijn camera mee heb en dat mijn mede vrijwilliger foto's kan maken, staat hij enkel huilend op de foto. Maar ik ben alweer wat beter gestemd, want Tine (die inmiddels mijn plek heeft overgenomen in het Babies Home) heeft mij inmiddels ingelicht over de verbeterde gezondheid van Zambolo. Dus ik kan weer met een gerust hart slapen in deze kleine Ghanese bedden.
Vorige week vrijdag ben ik afgereisd naar Swedru. Daar zou ik mijn nieuwe host family ontmoeten, afscheid kunnen nemen van Loes en vanuit Swedru naar het noorden afreizen om een week lang even rond te reizen. Na een 6 uur lange rit achterin een tro-tro zowat boven op de bagage kwam ik uiteindelijk aan in Swedru. Ik werd opgehaald door Ben, een jongetje van de host family, die direct een van mijn tassen overnam. Typisch een geval van Tas-waar-ga-je-met-dat-jongetje-naar-toe. Maar ik mag absoluut niet alles alleen dragen. Maar ik werd enthousiast ontvangen door het omaatje hier, de dochter daarvan, daar weer het dochtertje van en uiteraard door Loes, die al 7 uur lang op een houten krukje zat voor het invlechten van haar haar. Heel anders dan mijn voormalige host family. Ik werd direct op een stoel neergezet, omaatje kwam aan met een ijskoude cola. Heerlijk! Je leert hier wel dingen enorm waarderen die je in Nederland zo voor het grijpen hebt. Ander feitje, ik ben nog nooit zo blij geweest met stromend water. Er komt hier gewoon water uit de kraan!
Maar het eerste verblijf was kort in mijn nieuwe onderkomen, want enkele uren de nacht in moesten Buiske en ik alweer een bus nemen richting het noorden. Precies dezelfde weg omgekeerd die ik enkele uren daarvoor had genomen...Anderhalve dag later waren we uiteindelijk in Tamale, vanaf daar is het ongeveer 4 uur naar Mole National Park, ons reisdoel. Maar de bus was vol. Of in ieder geval, geen zitplekken meer, want in Ghana zit een bus nooit vol. Kratten met tomaten, stoelen en enorm veel mensen worden maar die bussen ingeladen. Voor ingewijden, de bussen hier hebben ongeveer hetzelfde omhulsel als het rode 'dopje' alias de overdekte fiets uit Doezum. Maar uiteindelijk konden we nog zitten met z'n vieren op twee stoeltjes, plus onze bagage, erg knus allemaal en dat over de heerlijke bumpy roads. Dus lichtelijk platgedrukt en door elkaar geschud kwamen wij bij het olifantenparadijs in Ghana.
Nou olifantenparadijs?! Welk olifantenwalhalla?! Was mijn eerste gedachte na de ochtendsafari. Na een 2,5 uur lange rit op het dak van een jeep, fantastisch, en een kont vol blauwe plekken rijker, hadden we geen enkele olifant gezien. Maar ontelbaar veel antilopen, pardon Bushbocks, wilde zwijnen en vogels waagden hun leven door om de jeep heen te springen, maar nergens de grijze gevaartes. Vol goede moed beklommen wij weer de jeep in de avond. De gids scheurde een totaal andere richting op met de jeep. Na 1 uur hadden we werkelijk waar nog geen enkel beest gezien, zo ver waren we afgedwaald. Scherpe bocht, totaal andere kant op en ineens bam! Daar zagen we ze! Dat triomfantelijke gevoel dat je ineens olifanten in het wild hebt gevonden, dat is niet uit te leggen! Vier olifanten langs de waterkant op nog geen 20 meter afstand. Die fantastische grote donkere beesten met ontzettend veel groen om zich heen en in het water. Een mooier plaatje bestaat er haast niet. De gids vertelde ons later op het dak toen we allen wat terugkwamen van onze high, dat hij deze ochtend zijn geluksring niet om had, naar huis is gegaan om zijn ring voor ons te halen, ons weer wilde begeleiden en dat hij er zeker van was voor ons de olifanten te vinden. Het moraal van dit verhaal, kennis en ervaring van gidsen is niet belangrijk, maar vraag vooral of ze hun geluksring om hebben.
De volgende ochtend hebben we lopend de safari gedaan om onze achterwerken even wat rust te gunnen. De gids volgde met ons de sporen van de olifanten. Tip: neem altijd dichte schoenen mee, als je olifantensporen volgt. Linda was lekker foto's aan het maken toen haar voet, weliswaar in de dichte schoen, contact maakte met een verse hoop olifantenpoep. Nog heerlijk dampend. Een teken dat ze dichtbij waren en ineens zie je ze staan. Toch bijzonder hoe die immense beesten zich zo kunnen verstoppen achter luttele boompjes. Parallel liepen wij met de beesten naar de waterpoel en dan zie je die enorme gevaartes zich te water laden. Niet te omschrijven. Maar een fantastische ervaring.
Na deze jacht op de olifanten, hebben wij gepeddeld in een lekke kano in een dorpje vlakbij. Het traditionele dorp Larabanga bezocht, waar wij ooit nog eens zullen terugkeren voor een project in ontwikkeling en dan hopelijk op het dak van een huis kunnen slapen. Maar daar heeft de oma van onze gids de traditionele manier van katoenverwerking laten zien. Een onmogelijke opgave voor de onhandige Obroni's, naar dat terzijde. De oudste moskee mochten wij van buiten bewonderen, bezoekers worden niet toegelaten tot deze heilige plek. Op zich had ik er geen problemen mee. Allereerst had ik dan mijn schoenen moeten uit doen, wat ik mijn medereizigers niet had willen aandoen. En ten tweede waren deze Moskeedeuren gebouwd met hele kleine Ghanese mensen als voorbeeld, dus ik had me werkelijk helemaal dubbel moeten vouwen.
Na Mole zijn we afgereisd naar Nakoranza. Met Tamale weer als tussenstop, waar ons hostel diende als de plek om voetbal te kijken, dus iedere Ghanese voetballiefhebber was aanwezig. In Nakoranza is het Hand in Hand project, ooit opgericht door een Nederlandse tropenarts. Deze plek biedt onderdak, maar vooral ook liefde aan de gehandicapte kinderen. Sommige kinderen zijn inmiddels volwassen, maar werken daar nu in de workshop en maken prachtige sieraden en tassen. De atmosfeer daar is zo bijzonder. Het is een hele verademing om een keer niet in een omgeving te zijn waar om het minste of geringste een kind wordt geslagen. De idyllische omgeving en de kleine huisje om in te overnachten maken het plaatje helemaal compleet. Maar ook hier mochten de kinderen met natte shirts van het kwijl of natte broeken van ander lichaamsvocht niet ontbreken. Het hoort er allemaal bij. Maar een echte aanrader, wie ooit nog naar Ghana gaat, onderbreek de reis om even een blik te werpen bij het Hand in Hand project.
Als laatste van de week hebben we een bezoek gebracht aan het apendorpje in de buurt, Boabeng Fiema. Hier worden de apen als heilig beschouwd en behandeld als mensen. Ze hebben ook echt een begraafplaats voor de apen. Maar gewapend met bananen liepen wij de bossen in en we waren vijf minuten later al beroofd van onze bananen. Ze komen echt op je af en grijpen de bananen uit je handen. Vieze handen rijker en bananen armer vervolgden wij onze weg langs een holle boom, waar ik uiteraard in moest klimmen. Nog even wat beweging voordat we weer in de bus zouden zitten voor enkele uren.
Bij de terugkomst in Swedru werden Buiske en ik om de nek gevlogen door Ben en Cindy, kinderen van de host family. Wel grappig, want ik had ze zelf nog maar 1 keer gezien. Maar helemaal na zo'n lange reis voel je je helemaal welkom. Morgen begin ik op mijn nieuwe project. Eerst naar een school en na schooltijd naar het weeshuis. Lange dagen, maar hopelijk zeer leerzaam en vooral ook leuk.
-
18 Maart 2012 - 20:51
Cynthia:
kleine bedjes????
Ik kan mij nog een stapelbed herinneren in London, zoiets? of was het toch meer de krappe slaapzak in sint annen? Of gewoon niet te vergelijken natuurlijk!
CHick have fun! -
18 Maart 2012 - 21:32
Eliannespake:
Ik heb je laatste aflevering van je reis-boek weer met rode oortjes en zo nu en dan grinnekend "genoten". En heb bewondering voor je energie, dat je na een dergelijke reisweek met urenlange bus-tochten toch nog kans hebt gezien om ons ademloos te boeien met je beschrijvingen.
De Ganese tropen-atmosfeer vult ons huis! Ik kan nu alweer verlangen naar je volgende aflevering!
Mijnerzijds ga ik voort met mijn wekelijkse verslag uit het frisse Friesland (maximum temperatuur rond 10 graden en die is bedoeld om je wat af te doen koelen): dit is wat minder enerverend dan jouw verslag!
Houd je taai en blijf gezond, daar in de hitte.Eliannespake. -
19 Maart 2012 - 07:42
Miran:
Mooi verhaal weer, Lin! Dat gevoel dat je de olifanten in het wild ziet, terwijl je de hoop eigenlijk al een beetje had opgegeven... Geweldig!! -
19 Maart 2012 - 12:53
Loes:
Hey Linda!!!
wat leuk om nu vanuit NL dingen over jou te lezen!! Ook goed om te lezen dat je week leuk was!! Ik ga je zo volgen en ga je uitereaard zien als je terug ben!!
Neem mijn plekje maar in in de hostfamily en ik hoop dat je de spulletjes hebt gevonden!!
Dikke kus -
19 Maart 2012 - 14:15
Bep:
Wat weer een heerlijk verhaal.
Fijn dat het zo goed gaat ,en de fotos zijn erg mooi.
Kan je niet zo'n klein hummeltje adopteren.
Liev groetjes Bep. -
19 Maart 2012 - 16:23
Anneke:
Hoi Lin,
Ik hoop dat je ons straks heel veel foto's kunt laten zien en hoop op nog veel meer verslagen van jou! We missen je wel hoor! -
19 Maart 2012 - 19:45
Femmie:
Elke keer geniet ik weer van je verslag. Je ziet maar weer hoeveel onbekende kanten een mens in zich heeft. Hier waren we op de Pabo al reflecterend nooit op gekomen! Ik had je graag bij die baby's willen zien. Je schrijf op zo'n manier dat ik zo langzamerhand zin krijg ook eens daar naartoe af te reizen.
Vind je het trouwens goed wanneer ik jouw adres doorgeef aan onze Ghanese vriendin in Groningen, zodat ook zij je verhalen kan lezen? Ik denk dat dat voor haar heel bijzonder is. -
19 Maart 2012 - 20:56
Monica Boone:
Ik heb weer genoten van je verslag! Ik kan me voorstellen dat het afscheid van de baby's zwaar was. Leuk dat je nu bij Buiske in het gastgezin bent en samen met haar op de school gaat werken. Dat wordt een gezellige boel. Buiske geeft ook aan dat het lange dagen zijn, maar samen slaan jullie je er wel door heen. Wij gaan proberen onze reis nog iets aan te passen i.v.m. Larabanga, maar dat heb je vast al van Buiske gehoord. Als je nog iets voor de klas nodig hebt, hoor ik het wel. Ik ben nu bezig rekenkaarten van groep 3/4 te plastificeren met op de ene kant de opdrachten zonder en op de andere kant met antwoorden. Dan kunnen ze in tweetallen werken. Zoiets kan ik ook voor jou doen, maar dan moet ik wel het niveau een beetje weten. Ik hoor het wel. Geef die "kleine" meid van mij maar een stevige knuffel, want ik mis haar wel!
Hartelijke groeten van de moeder van Buiske -
19 Maart 2012 - 20:56
Monica Boone:
Ik heb weer genoten van je verslag! Ik kan me voorstellen dat het afscheid van de baby's zwaar was. Leuk dat je nu bij Buiske in het gastgezin bent en samen met haar op de school gaat werken. Dat wordt een gezellige boel. Buiske geeft ook aan dat het lange dagen zijn, maar samen slaan jullie je er wel door heen. Wij gaan proberen onze reis nog iets aan te passen i.v.m. Larabanga, maar dat heb je vast al van Buiske gehoord. Als je nog iets voor de klas nodig hebt, hoor ik het wel. Ik ben nu bezig rekenkaarten van groep 3/4 te plastificeren met op de ene kant de opdrachten zonder en op de andere kant met antwoorden. Dan kunnen ze in tweetallen werken. Zoiets kan ik ook voor jou doen, maar dan moet ik wel het niveau een beetje weten. Ik hoor het wel. Geef die "kleine" meid van mij maar een stevige knuffel, want ik mis haar wel!
Hartelijke groeten van de moeder van Buiske -
20 Maart 2012 - 20:39
Peter Heun:
dit is zoveel leuker lezen in bed 's avond dan een boek :) -
24 Maart 2012 - 10:48
Kiosk-Laura:
Linda! Leuk verhaal! Volgens mij vermaak je je daar uitstekend. En wat een ontzettend schattige baby'tjes! Kan me voorstellen dat de moedergevoelens zelfs bij jou komen :P! Leuk man. En inderdaad ik ben bijna je buurvrouw, hoe tof is dat! Nou geniet er van daar, veel succes en tot je volgende berichtje.
Groetjes van kiosk-Laura!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
